Του Κώστα ΣτούπαΠαρατηρώ γνωστούς και φίλους που δουλεύουν στο δημόσιο να πανικοβάλλονται στην προοπτική να χάσουν τη δουλειά τους. Από την μια μου τονίζουν πόσο καλά ξέρουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους και από την άλλη δείχνουν να αντιλαμβάνονται την απόλυση σαν «θάνατο».
Συνήθως υποστηρίζουν ότι δεν πληρώνονται καλά, αλλά αυτό σπάνια το διαπιστώνω από τον τρόπο ζωής τους.
Ο ίδιος, όταν νιώθω ανήσυχος για τις επαγγελματικές προοπτικές μου αλλάζω εργασία ή βρίσκω και μια δεύτερη.
Όταν αλλάζεις δουλειά είναι σαν και να ξεκινάς από την αρχή. Ξαναδοκιμάζεις πόσα χιλιόμετρα μπορείς να πιάσεις στο μισθολογικό κοντέρ. Όταν τα καταφέρνεις νιώθεις καλά.
«Οσα πολλά και να πληρώνεις ένα καλό υπάλληλο, πάντα θα του δίνεις λίγα. Οσο λίγα και αν δίνεις σε ένα κακό υπάλληλο, πάντα θα του δίνεις πολλά...» Μου είχε πει κάποτε ο μακαρίτης ο Γιάννης Δοντάς. Το θυμάμαι ακόμη γιατί νομίζω απηχεί την πραγματικότητα...
Σε μια συζήτηση πάντα καταλαβαίνω τους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα από τους ανθρώπους του δημοσίου. Ακόμη και αν η συζήτηση είναι για τον καιρό και άσχετα από πολιτικές τοποθετήσεις.
Η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού μοντέλου κάποτε θα ερχόταν. Η ζημιά που έχει κάνει αυτό το μοντέλο δεν είναι η συσσώρευση των δημόσιων δαπανών που διαχρονικά οδήγησε στο υπέρογκο χρέος. Έχει δηλητηριάσει ένα σημαντικό αριθμό συμπολιτών μας με μια κακή νοοτροπία σε σχέση με την εργασία και κατ’ επέκταση με την ίδια τη ζωή.
Εχει κάνει τους μισούς Έλληνες να φοβούνται την εργασία, τις αλλαγές, το ρίσκο, την πρόοδο εν γένει... Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που υιοθετούν ένα ξύλινο προοδευτικό λόγο (Σαν αυτό που εκφωνούν π.χ. ο Παπουτσής με την Κατσέλη, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος με τον Παυλόπουλο, κι ο Αλέξης με την Αλέκα...).
Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου και στο Δυτικό έφτασαν οι ανατολικοί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Όπως ήταν φυσικό οι Γερμανοί προτιμούσαν τους συμπατριώτες τους με αποτέλεσμα να γίνουν δύσκολα τα πράγματα για τους ξένους. Σε ένα χρόνο είχε επανέλθει η προηγούμενη κατάσταση, οι Γερμανοί απέφευγαν τους συμπατριώτες τους γιατί δεν είχαν μάθει να δουλεύουν.
Για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα και να υπάρξουν κάποιες προοπτικές για τα παιδιά μας θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς να χάσουμε όλοι από κάτι... Χωρίς να υποχωρήσουμε και να βρούμε ένα κοινό τόπο. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο... Για να μην ντρεπόμαστε για αυτή τη χώρα...
Για να μην ντρεπόμαστε γι’ αυτή στα παιδιά μας, ποιος νοιάζεται για τους ξένους...
Παρακάτω σταχυολογώ δυο σχόλια των τελευταίων ημερών που νομίζω ότι χαρακτηρίζουν το σχίσμα των ημερών... Οσο θεωρούμε ότι το πρόβλημα θα το λύσουν οι άλλοι, δεν βρίσκεται λύση...
Πρώτη άποψη...
Α) Δεν με ενδιαφέρει πως μπήκες στο δημόσιο. Να σέβεσαι τα λεφτά που παίρνεις, ιδιαίτερα σήμερα στο μέσο της καρακρισάρας.
Μπορεί να αξίζεις –και κάτι παραπάνω– αλλά αν είσαι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα του δημοσίου υπαλλήλου.
Η ουσία είναι:
Πληρώνω και δεν παίρνω τα στοιχειώδη από ένα δημόσιο υπάλληλο.
Δεν παραιτείσαι.
Δεν μπορώ να σε απολύσω.
Αρα... τι μένει;
Οσο δεν προσφέρεις δεν πληρώνω! Θα φοροδιαφεύγω και θα παίρνω ότι μπορώ σε offshores.
Οσο δεν υπάρχει αντίκρυσμα δεν θα πληρώνω.
Δεύτερη άποψη…
Β) ...και όσοι φοροδιαφεύγοντες με ηλίθια προσχήματα του τύπου «δεν πληρώνω αφού δεν παίρνω ανταπόδοση από το δημόσιο» ελπίζω να’ ρθει μια μέρα που θα σας πιάσουν και θα σας χώσουν να σαπίσετε στη φυλακή.
Με τις απόψεις σας αυτές είναι που όλο και περισσότερο διογκώνεται ο δημόσιος φορέας. Γιατί «μισητέ μου» εχθρέ ο ιδιωτικός υπάλληλος όπως εγώ νιώθει ο πιο αδικημένος της υπόθεσης. Δεν φοροδιαφεύγει, δεν έχει ασφάλεια, αναγκάζεται να υποκύπτει στα γούστα του κάθε φοροδιαφεύγοντα Ελληνάρα ψευτοεπιχειρηματία και στου κάθε κλέφτη δημοσίου υπαλλήλου. Προσωπικά ελάχιστες φορές είχα πρόβλημα με δημοσίους υπαλλήλους.
Ίσως γιατί δεν έχω περιουσιακά στοιχεία ως ιδιωτικός υπάλληλος και γι’ αυτό δε χρειάστηκε να συναναστραφώ με πολεοδομίες ή άλλες «βρώμικες» κατά τα άλλα υπηρεσίες.
Το αν εξοργίστηκα με το που άκουσα τους πραγματικούς μισθούς των δημοσίων (σε κάποια υπουργεία) σίγουρα ναι. Αλλά δεν είναι ο κανόνας.
Δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν σε πολλές υπηρεσίες και σίγουρα δεν λαμβάνουν τέτοιες εξωφρενικές αποδοχές ενώ σίγουρα προσφέρουν πολύ περισσότερο έργο.
Για πες μου όμως σε παρακαλώ πόσο κοστολογείς το να είναι κάποιος πίσω ένα ταμείο και να εξυπηρετεί μανιασμένο κόσμο;
Γιατί πλέον όλοι μπαίνουνε προκατειλημμένοι και φορτωμένοι πριν ακόμα συνδιαλλαγούν με τους δ.υ. Χωρίς αιτία κι αφορμή αλλά μόνο πατώντας στην ιδεολογία πλέον ότι οι δ. υ. είναι άχρηστοι (έστω κι αν και αυτοί υπήρξαν κάποτε υπάλληλοι).
Είναι πολύ απλό.
Δεν φοροδιαφεύγεις γιατί έχουμε άσχημες δημόσιες υπηρεσίες.
Δεν φοροδιαφεύγεις γιατί έχουμε διεφθαρμένο κράτος.
Φοροδιαφεύγεις γιατί μπορείς και αυτό είναι ανήθικο. Αν μπορούσες να σκοτώσεις και να μην έχεις ευθύνες ή κυρώσεις θα το έκανες με την ίδια ευκολία που φοροδιαφεύγεις.
Γιατί όσο άχρηστους αναφέρεις τους δ.υ. χειρότερος είσαι εσύ και οι όμοιοί σου. Και άχρηστοι και κλέφτες που προσπαθούν να κλέψουν από όπου μπορούν (φοροδιαφυγή, κερδοσκοπία, εκμετάλλευση παραγωγών κ. ο. κ. ή προσωπικού).
Είναι πολύ ωραίο κι εύκολο να κατηγορούμε όλους τους υπόλοιπους δε συμφωνείς;
Συνήθως υποστηρίζουν ότι δεν πληρώνονται καλά, αλλά αυτό σπάνια το διαπιστώνω από τον τρόπο ζωής τους.
Ο ίδιος, όταν νιώθω ανήσυχος για τις επαγγελματικές προοπτικές μου αλλάζω εργασία ή βρίσκω και μια δεύτερη.
Όταν αλλάζεις δουλειά είναι σαν και να ξεκινάς από την αρχή. Ξαναδοκιμάζεις πόσα χιλιόμετρα μπορείς να πιάσεις στο μισθολογικό κοντέρ. Όταν τα καταφέρνεις νιώθεις καλά.
«Οσα πολλά και να πληρώνεις ένα καλό υπάλληλο, πάντα θα του δίνεις λίγα. Οσο λίγα και αν δίνεις σε ένα κακό υπάλληλο, πάντα θα του δίνεις πολλά...» Μου είχε πει κάποτε ο μακαρίτης ο Γιάννης Δοντάς. Το θυμάμαι ακόμη γιατί νομίζω απηχεί την πραγματικότητα...
Σε μια συζήτηση πάντα καταλαβαίνω τους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα από τους ανθρώπους του δημοσίου. Ακόμη και αν η συζήτηση είναι για τον καιρό και άσχετα από πολιτικές τοποθετήσεις.
Η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού μοντέλου κάποτε θα ερχόταν. Η ζημιά που έχει κάνει αυτό το μοντέλο δεν είναι η συσσώρευση των δημόσιων δαπανών που διαχρονικά οδήγησε στο υπέρογκο χρέος. Έχει δηλητηριάσει ένα σημαντικό αριθμό συμπολιτών μας με μια κακή νοοτροπία σε σχέση με την εργασία και κατ’ επέκταση με την ίδια τη ζωή.
Εχει κάνει τους μισούς Έλληνες να φοβούνται την εργασία, τις αλλαγές, το ρίσκο, την πρόοδο εν γένει... Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που υιοθετούν ένα ξύλινο προοδευτικό λόγο (Σαν αυτό που εκφωνούν π.χ. ο Παπουτσής με την Κατσέλη, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος με τον Παυλόπουλο, κι ο Αλέξης με την Αλέκα...).
Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου και στο Δυτικό έφτασαν οι ανατολικοί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Όπως ήταν φυσικό οι Γερμανοί προτιμούσαν τους συμπατριώτες τους με αποτέλεσμα να γίνουν δύσκολα τα πράγματα για τους ξένους. Σε ένα χρόνο είχε επανέλθει η προηγούμενη κατάσταση, οι Γερμανοί απέφευγαν τους συμπατριώτες τους γιατί δεν είχαν μάθει να δουλεύουν.
Για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα και να υπάρξουν κάποιες προοπτικές για τα παιδιά μας θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς να χάσουμε όλοι από κάτι... Χωρίς να υποχωρήσουμε και να βρούμε ένα κοινό τόπο. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο... Για να μην ντρεπόμαστε για αυτή τη χώρα...
Για να μην ντρεπόμαστε γι’ αυτή στα παιδιά μας, ποιος νοιάζεται για τους ξένους...
Παρακάτω σταχυολογώ δυο σχόλια των τελευταίων ημερών που νομίζω ότι χαρακτηρίζουν το σχίσμα των ημερών... Οσο θεωρούμε ότι το πρόβλημα θα το λύσουν οι άλλοι, δεν βρίσκεται λύση...
Πρώτη άποψη...
Α) Δεν με ενδιαφέρει πως μπήκες στο δημόσιο. Να σέβεσαι τα λεφτά που παίρνεις, ιδιαίτερα σήμερα στο μέσο της καρακρισάρας.
Μπορεί να αξίζεις –και κάτι παραπάνω– αλλά αν είσαι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα του δημοσίου υπαλλήλου.
Η ουσία είναι:
Πληρώνω και δεν παίρνω τα στοιχειώδη από ένα δημόσιο υπάλληλο.
Δεν παραιτείσαι.
Δεν μπορώ να σε απολύσω.
Αρα... τι μένει;
Οσο δεν προσφέρεις δεν πληρώνω! Θα φοροδιαφεύγω και θα παίρνω ότι μπορώ σε offshores.
Οσο δεν υπάρχει αντίκρυσμα δεν θα πληρώνω.
Δεύτερη άποψη…
Β) ...και όσοι φοροδιαφεύγοντες με ηλίθια προσχήματα του τύπου «δεν πληρώνω αφού δεν παίρνω ανταπόδοση από το δημόσιο» ελπίζω να’ ρθει μια μέρα που θα σας πιάσουν και θα σας χώσουν να σαπίσετε στη φυλακή.
Με τις απόψεις σας αυτές είναι που όλο και περισσότερο διογκώνεται ο δημόσιος φορέας. Γιατί «μισητέ μου» εχθρέ ο ιδιωτικός υπάλληλος όπως εγώ νιώθει ο πιο αδικημένος της υπόθεσης. Δεν φοροδιαφεύγει, δεν έχει ασφάλεια, αναγκάζεται να υποκύπτει στα γούστα του κάθε φοροδιαφεύγοντα Ελληνάρα ψευτοεπιχειρηματία και στου κάθε κλέφτη δημοσίου υπαλλήλου. Προσωπικά ελάχιστες φορές είχα πρόβλημα με δημοσίους υπαλλήλους.
Ίσως γιατί δεν έχω περιουσιακά στοιχεία ως ιδιωτικός υπάλληλος και γι’ αυτό δε χρειάστηκε να συναναστραφώ με πολεοδομίες ή άλλες «βρώμικες» κατά τα άλλα υπηρεσίες.
Το αν εξοργίστηκα με το που άκουσα τους πραγματικούς μισθούς των δημοσίων (σε κάποια υπουργεία) σίγουρα ναι. Αλλά δεν είναι ο κανόνας.
Δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν σε πολλές υπηρεσίες και σίγουρα δεν λαμβάνουν τέτοιες εξωφρενικές αποδοχές ενώ σίγουρα προσφέρουν πολύ περισσότερο έργο.
Για πες μου όμως σε παρακαλώ πόσο κοστολογείς το να είναι κάποιος πίσω ένα ταμείο και να εξυπηρετεί μανιασμένο κόσμο;
Γιατί πλέον όλοι μπαίνουνε προκατειλημμένοι και φορτωμένοι πριν ακόμα συνδιαλλαγούν με τους δ.υ. Χωρίς αιτία κι αφορμή αλλά μόνο πατώντας στην ιδεολογία πλέον ότι οι δ. υ. είναι άχρηστοι (έστω κι αν και αυτοί υπήρξαν κάποτε υπάλληλοι).
Είναι πολύ απλό.
Δεν φοροδιαφεύγεις γιατί έχουμε άσχημες δημόσιες υπηρεσίες.
Δεν φοροδιαφεύγεις γιατί έχουμε διεφθαρμένο κράτος.
Φοροδιαφεύγεις γιατί μπορείς και αυτό είναι ανήθικο. Αν μπορούσες να σκοτώσεις και να μην έχεις ευθύνες ή κυρώσεις θα το έκανες με την ίδια ευκολία που φοροδιαφεύγεις.
Γιατί όσο άχρηστους αναφέρεις τους δ.υ. χειρότερος είσαι εσύ και οι όμοιοί σου. Και άχρηστοι και κλέφτες που προσπαθούν να κλέψουν από όπου μπορούν (φοροδιαφυγή, κερδοσκοπία, εκμετάλλευση παραγωγών κ. ο. κ. ή προσωπικού).
Είναι πολύ ωραίο κι εύκολο να κατηγορούμε όλους τους υπόλοιπους δε συμφωνείς;
Πηγή: capital.gr
