Στην πατρίδα μας υπάρχουν τρία "πατριωτικά", "εθνιστικά" ή και "εθνικιστικά" - σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους - κινήματα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (το ένα, μέχρι τις τελευταίες εκλογές).
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου κατάφεραν να αποσπάσουν ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος σε δύο μόλις μήνες λειτουργίας του κόμματός τους, αν και στις εκλογές του Ιουνίου έχασαν έδαφος κυρίως λόγω του διλήμματος "Ευρώ ή δραχμή" και της συσπείρωσης παραδοσιακών "δεξιών" ψηφοφόρων με τη ΝΔ.
Με καταγγελτικό αντιμνημονιακό λόγο και αντιμεταναστευτική θέση, αποτελεί αυτό που θα λέγαμε συνεπές πατριωτικό κίνημα κατά της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, τα σκοτεινά σχέδια των οποίων αποκάλυπτε άλλωστε ο ιδρυτής του εδώ και χρόνια.
Η Χρυσή Αυγή ήταν η έκπληξη και των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και κυρίως της δεύτερης, όταν πολλοί περίμεναν ότι θα έχανε μεγάλο μέρος του απρόσμενα μεγάλου ποσοστού που είχε αποσπάσει στην πρώτη.
Απευθυνόμενη σε νέους κυρίως ανθρώπους που έχουν περιθωριοποιηθεί οικονομικά και κοινωνικά, αλλά και σε μεγαλύτερους που αναζητούν "τάξη και ασφάλεια", κατάφερε άριστα να εκμεταλλευθεί τη λαϊκή αγανάκτηση από την οικονομική κρίση και την
εγκληματικότητα μερίδας των αλλοδαπών - δύο κυριάρχων προβλημάτων της καθημερινής ζωής των Ελλήνων για τα οποία ευθύνεται εν πολλοίς η ανεπάρκεια των πολιτικών τους.
Ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη βρέθηκε εκτός Βουλής, αποτελώντας απτό παράδειγμα της υπαρκτής διαχωριστικής γραμμής που διέπει το σημερινό πολιτικό σύστημα και τη θέση του ως προς την παγκοσμιοποίηση.
Απεμπολώντας τις πάγιες εθνιστικές του θέσεις, επέβαλε (!) πρωθυπουργό της νεοταξίτικης Τριμερούς - που μέχρι τότε κατέγγελλε -, συνεργάστηκε με τους "δεξιούς διεθνιστές" του μνημονίου και όταν αντιλήφθηκε το λάθος του, απεχώρησε. Όμως ήταν πια πολύ αργά. Είχε διαβεί τον Ρουβίκωνα, και αυτό οι οπαδοί του δεν το συγχώρησαν...
Εμείς δεν θα αμφισβητήσουμε τις αγνές πατριωτικές προθέσεις των πατριωτικών κινημάτων και των ηγετών τους. Κάποιοι μπορεί να έχουν πραγματική αντίληψη του "έργου" που παίζεται μπρος και πίσω από τις κουρτίνες και των κοσμοϊστορικών αλλαγών που αυτό συνεπάγεται. Αυτό που έχουμε να επισημάνουμε είναι ότι έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο, που δεν εξαντλείται μόνο σε πολιτικές μάχες στα έδρανα της Βουλής, καταγγελίες "οργής και αγανάκτησης" ή εθνικιστικό ακτιβισμό στα σοκάκια του Αγίου Παντελεήμονα.
Πρόκειται για κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό.
Καθώς, όπως λέει και ο απ. Παύλος:
"Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις" (Προς Εφεσίους 6:12)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
