Εντύπωση μου έκανε όταν πριν από καιρό, μετά τις τελευταίες Ευρωεκλογές, την περίοδο που είχε αρχίσει πλέον, το ‘μεταναστευτικό’ να γίνεται ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης σε εφημερίδες, τηλεοράσεις, ‘παράθυρα’ και… καφενεία, έλαβα ένα χριστιανικό περιοδικό που είχε τον εξής τίτλο: «Ρατσισμός, Ξενοφοβία και Μετανάστες: Ποια πρέπει να είναι η Χριστιανική Στάση;» Ολόκληρο σχεδόν το τεύχος (του κατά τα άλλα ενδιαφέροντος περιοδικού) ήταν αφιερωμένο στο θέμα των ‘μεταναστών’ και στην ‘χριστιανική στάση’.Βέβαια μόνο και μόνο ο τίτλος σε προδιέθετε για το που ‘κλίνει’ το περιοδικό.
Σύμφωνα λοιπόν με το περιοδικό, στην ερώτηση «Ποια πρέπει να είναι η Χριστιανική Στάση;» ο αναγνώστης, όπως καταλαβαίνετε, είχε απέναντί του δύο ‘μπαμπούλες’! Τον ‘ρατσισμό’ και την ‘ξενοφοβία’. Με λίγα λόγια ήταν σα σου έλεγε: μπροστά στους ‘μετανάστες’ εσύ καλέ μου χριστιανέ τι θα κάνεις; Θα τρέφεις μέσα σου ‘ρατσιστικά’ και ‘ξενοφοβικά’ αισθήματα; Σου πάει η καρδιά; Φυσικά και όχι!
Οπότε, εκ του εξωφύλλου, το περιοδικό είχε καταφέρει, τρόπο τινά, να ‘δέσει’ τις συνειδήσεις των αναγνωστών του. Και να τους προετοιμάσει για το ‘κυρίως πιάτο’. Από εκεί και πέρα το περιεχόμενο ήταν γεμάτο από αναφορές σε χωρία της Αγίας Γραφής και αποσπάσματα από Πατερικά κείμενα, σχετικά με το ότι ο χριστιανός πρέπει να αγαπάει και να φροντίζει τον ξένο, να μην τον αδικεί, να μην κάνει καμία διάκριση κλπ, μπροστά στα οποία ουδείς νοήμων άνθρωπος και χριστιανός θα μπορούσε να προβάλει κάποια ένσταση. Φυσικά δεν θα κάνω εκτενή παράθεση όλων των κειμένων, αλλά το γενικό νόημα ήταν ότι δεν πρέπει να έχουμε ‘αρνητικά’ αισθήματα (συμπεριλαμβανομένου και του φόβου και της ανησυχίας) για τους μετανάστες. Σε αντίθετη περίπτωση η διάγνωση λέει ότι πάσχουμε από ‘μεταναστοφοβία’, ‘ξενοφοβία’, ‘ρατσισμό’ και φυσικά όλα αυτά μας καθιστούν ‘μη καλούς’ χριστιανούς.
Τις ίδιες πάνω κάτω γενικόλογες αναφορές περί χριστιανικής αγάπης προς τον μετανάστη κλπ έχω δει σε διάφορα περιοδικά, ιστοσελίδες και ιστολόγια και τις έχουν διατυπώσει, πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, ανώνυμοι και ‘επώνυμοι’.
Για μένα όμως εδώ είναι και το ‘κλειδί’ της υπόθεσης. Και της όλης παρεξήγησης.
Τουλάχιστον από ‘χριστιανικής’ πλευράς.
Όλη αυτή η ιστορία, όλη αυτή φασαρία (που είναι ξεκάθαρο ότι έχει διχάσει, λίγο ή πολύ, την ελληνική κοινωνία, αλλά και την Εκκλησία) γίνεται τελικά, για τους ‘μετανάστες’; Δηλαδή το θέμα τελικά είναι γενικώς, οι ‘μετανάστες’; Και αν τους αγαπάμε ή όχι; Αν μας αρέσουν ή όχι; Θα έλεγε κανείς «μα αυτό δεν είναι;» Και όμως ΔΕΝ είναι αυτό! Το θέμα δεν είναι γενικά, οι ‘μετανάστες’. Το θέμα είναι η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Και τα οξύτατα προβλήματα που έχει φέρει στην χώρα μας.
Αλλά κάποιοι δεν θέλουν να το δουν έτσι. Κλείνοντας μάτια και αυτιά, μπερδεύοντας την ‘φιλοξενία’ με την ‘ξενοφιλία’ και εκδηλώνοντας μία ‘μεταναστολαγνεία’ που συνοδεύεται συνήθως με μία ‘ελληνοφοβία’, βλέπουν το θέμα μονοδιάστατα, απαγγέλλοντας λογίδρια, μετατρέπονται σε υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης και θεωρούν τους εαυτούς τους ότι αγωνίζονται για έναν ιδεατό ‘πολιπολιτισμικό’ κόσμο στον οποίον βέβαια, οι ίδιοι είναι κάτι σαν ‘ηρωικέ μορφές’, ‘φορείς υψηλών αξιών’ που προσπαθούν να τις μεταλαμπαδεύσουν σε εμάς τους ‘καθυστερημένους’ και ‘βάρβαρους’.
Το θέμα ίσως έχει και ψυχολογικό υπόβαθρο. Όπως γράφει ο Π. Κονδύλης, «η ιδεολογία εκπληρώνει και ψυχολογικές λειτουργίες, επιτρέποντας σε ‘προοδευτικούς’ διανοουμένους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών».
Σκοπίμως όμως γίνεται λόγος για τον ‘μετανάστη’, χωρίς καμία άλλη προέκταση. Γιατί ο μετανάστης είναι ο φτωχός, ο ταλαίπωρος, ο διωγμένος και πρέπει να του συμπαρασταθούμε. Πρέπει να τον βοηθήσουμε και να δείξουμε τον ανθρωπισμό μας, την χριστιανική μας αγάπη και τα σπλάγχνα μας δίνοντάς του από ένα κομμάτι ψωμί έως και την ελληνική ιθαγένεια! (Κι όμως τα έχω ακούσει).
Άλλωστε και εμείς υπήρξαμε μετανάστες. Κάποιος μάλιστα έγραψε ότι και ο Χριστός υπήρξε μετανάστης. Οπότε δεν το συζητάμε. Ο μετανάστης είναι ο Χριστός. Πρόσεξε πώς θα του φερθείς, τι θα πεις και τι θα σκεφτείς.
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Έλληνας ακούει την λέξη ‘μετανάστης’ μέσα του είναι δύσκολο να του δημιουργηθούν ‘αρνητικά αισθήματα’ για τον λόγο ότι όλοι είχαμε ή έχουμε στις οικογένειές μας ανθρώπους που μετανάστευσαν για ένα καλύτερο αύριο σε χώρες μακρινές. Άρα ο ‘μετανάστης’ – έστω σαν έννοια - όχι μόνο δεν είναι κάτι που μας δημιουργεί φόβο, αποστροφή ή αντιπάθεια, αλλά απεναντίας ενεργοποιεί μέσα μας αισθήματα φιλικά. Και ακόμα πιο πολύ σε όσους βλέπουν το θέμα από χριστιανική πλευρά και έχουν πιο ανεπτυγμένα τα αισθήματα φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η μετανάστευση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Κανείς δεν διαφωνεί ότι το κράτος θα πρέπει να παρέχει κάθε βοήθεια ώστε να είναι ανθρώπινες οι συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών που κατά εκατοντάδες ‘αποβιβάζονται’ στα νησιά μας. Η περίθαλψη όλων των αλλοδαπών (που ανάμεσά τους βρίσκονται και μικρά παιδιά και έγκυες γυναίκες) και η κάλυψη των πρώτων αναγκών τους αποτελούν ένα αυτονόητο χριστιανικό και ανθρωπιστικό καθήκον.
Εκτός από το κράτος και η Εκκλησία και ο κάθε χριστιανός ξεχωριστά, κάνει (και πρέπει να κάνει) ό,τι μπορεί.
Γιατί όμως το θέμα προσπαθούμε να το δούμε μόνο από αυτήν την πλευρά; Γιατί μας αρέσει να μιλάμε (έτσι απλά) για μετανάστες και (μόνο) για την ανθρώπινη αντιμετώπισή τους;
Το πρόβλημα είναι μόνο ο μετανάστης σαν άτομο; Δεν υπάρχει δουλεμπόριο; Δεν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα; Δεν υπάρχουν σκοτεινά κυκλώματα; Δεν υπάρχει υποβάθμιση ζωής; Δεν υπάρχουν θέματα ασφάλειας, δημόσιας υγείας, παιδείας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας; Αυτά δεν πρέπει να ενδιαφέρουν την Εκκλησία και τον κάθε χριστιανό; Δεν υπάρχει λόγος; Δεν υπάρχει προβληματισμός; Δεν υπάρχει αγωνία; Δεν υπάρχει πρόταση; Δεν υπάρχει παρέμβαση;
Ξαφνικά ο συνάνθρωπός μπήκε στο περιθώριο γιατί είχε την ‘ατυχία’ να είναι Έλληνας; Έγινε τόσο πολύ βαθιά η αγάπη μας και ‘πλατύνθηκε’ τόσο πολύ η καρδιά μας, ώστε προσπερνάμε τον γείτονα, τον φίλο, την συνοικία μας, την πατρίδα, τα παιδιά μας και ασχολούμαστε μόνο με τα προβλήματα του μετανάστη;
Κανένας άλλος δεν χωράει στην ‘σπλαγχνική’ και πονεμένη μας καρδιά;
Δεν υπάρχει λόγος για κανέναν άλλον; Τι υπάρχει; Μόνο το ‘βοήθα τον μετανάστη και βγάλε τον σκασμό’;
Και κανείς δεν μιλάει για την τραγικό σημείο που έχει φτάσει η Ελλάδα λόγω των συνεχόμενων κυμάτων λαθρομεταναστών τους οποίους συνεχώς μας φορτώνει η καλή μας γειτόνισσα Τουρκία;
Και έχεις ένα κράτος που μοιάζει ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε. Το αρχαίο ελληνικό ρητό «μπάτε σκύλοι αλέστε» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή. Ένα κράτος που ενώ έχει μπροστά του ένα τεράστιο πρόβλημα, θα έλεγα μία ωρολογιακή βόμβα που ήδη όμως, έχει αρχίσει να σκάει, σφυρίζει αδιάφορα, απαξιοί να κάνει ουσιαστικές παρεμβάσεις και να δώσει λύσεις ή έστω να καταβάλει κάποιες προσπάθειες, αλλά απεναντίας διογκώνει το πρόβλημα και φέρνει τον ελληνικό λαό σε απόγνωση και σε ένα νέο διχασμό.
Και βέβαια οι πολιτικοί μακράν απέχουν από τα καθημερινά προβλήματα του Έλληνα πολίτη. Αυτοί ζουν και εκπέμπουν σε ‘άλλο μήκος κύματος’. Θυμάμαι ένα πολιτικό που σε κρίση ειλικρίνειας, είπε πρόσφατα «Εμείς οι πολιτικοί δεν θα ζήσουμε σε υποβαθμισμένες περιοχές και γκετοποιημένες συνοικίες που φοβάσαι να περπατήσεις. Δεν θα κυκλοφορήσουμε με λεωφορεία, ούτε με ΤΑΞΙ για να κινδυνεύουμε μήπως μας κλέψουν, μας ληστέψουν ή μας σκοτώσουν για λίγα ευρώ». (Τι συγκυρία! Δύο μέρες μετά, ένας ταξιτζής της περιοχής μας, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από 4 Αφγανούς και πήγε στο Νοσοκομείο).
Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν ο ‘μετανάστης’ έτσι γενικά. Το πρόβλημα είναι η λαθρομετανάστευση.
Παρεμπιπτόντως και η λέξη ‘λαθρομετανάστης’ μοιάζει να έγινε ‘μη πολιτικά ορθή’. Έτσι ο Υπουργός Προ. Πο. μιλάει πλέον, για «μη νόμιμα εισερχόμενους αλλοδαπούς», όταν η ελληνική γλώσσα θα τον διευκόλυνε από το να χρησιμοποιεί λεκτικούς σιδηρόδρομους.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που κανείς πλέον, δεν ακούει τον άλλον, οπότε η ταμπελοποίηση έχει αντικαταστήσει την συζήτηση και η εκτόξευση εύκολων χαρακτηρισμών έχει ‘σκοτώσει’ την σκέψη και την λογική.
Όχι φίλε μου, σου λέει ο άλλος ο ‘σπλαχνικός’. Την στιγμή που δεν προσαρμόζεσαι στη νέα πολυφυλετική παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας, δεν αγαλλιάζεσαι με την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας, δεν την ‘καταβρίσκεις’ με την ισλαμοποίηση της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης, δεν είσαι ‘χαζό παιδί χαρά γεμάτο’ όταν περνάς τα σοκάκια του ‘ιστορικού κέντρου’, δεν πηδάς από την χαρά σου όταν δεν μπορείς να περάσεις από τους λαθρομετανάστες και δεν εκστασιάζεσαι με την ιδέα ότι έχουν φτάσει να είναι 2.000.000 και βαίνουν αυξανόμενοι, μην την ψάχνεις. Τελείωσε.
Είσαι ‘ρατσιστής’, ‘ξενοφοβικός’, ‘ελληναράς’, ‘ακροδεξιός’, ‘φασίστας’ και πιθανόν , υποψήφιος ιππότης της Κου Κλουξ Κλαν. Κατά δε μία άλλη, πιο soft ‘χριστιανική’ ορολογία, έχεις ‘κλειστή καρδιά’...
Στο σημείο αυτό έχω διαπιστώσει ότι η ‘χριστιανική επιχειρηματολογία’ τις περισσότερες φορές, ξεκινά και τελειώνει σε ορισμένα ‘στάνταρ’ εδάφια της Καινής Διαθήκης όπως το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι βάρβαρος, Σκύθης... πάντες γάρ ημείς είς εστε εν Χριστώ», ενώ υπερτονίζεται η ‘ανθρωπιστική’ πλευρά του ζητήματος με ιδιαίτερα ‘φορτισμένο’ ύφος, ώστε να είναι αδύνατον να μην δημιουργηθούν ενοχές.
Δεν μου αρέσει να ‘θεολογώ’. Άλλωστε δε νομίζω ότι είμαι και κατάλληλος. Δυο λόγια μόνο.
Βεβαίως και ο κάθε άνθρωπος ως ‘εικόνα του Θεού’ είναι άξιος τιμής και σεβασμού. Το ίδιο και η διαφορετική χώρα καταγωγής του, η γλώσσα, η θρησκεία ή η κουλτούρα του. Ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους και για να μην επεκτείνομαι θεωρώ νομίζω, περιττό να πω ότι η Εκκλησία και γενικότερα ο χριστιανισμός δεν διδάσκει τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία, την ανωτερότητα μίας φυλής έναντι της άλλης κλπ.
Από πού ως που όμως η άποψη ότι «όλοι είμαστε αδέλφια» στηρίζεται στο παραπάνω χωρίο, το οποίο είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρεται γενικά σε όλους τους ανθρώπους, αλλά στους «εν Χριστώ» (οικουμενικότητα της Εκκλησίας);
Ο απ. Παύλος θεωρούσε τους Ιουδαίους ‘κατά σάρκα αδελφούς’ του και ‘συγγενείς’ του (και όχι όοοοοολο τον κόσμο) και έτσι όταν απευθυνόταν σε αυτούς έλεγε «Άνδρες αδελφοί!», ενώ σαφώς θεωρούσε ότι είχε έθνος! (π.χ. «…ηναγκάσθην να επικαλεσθώ τον Καίσαρα, ουχί ως έχων να κατηγορήσω κατά τι το έθνος μου» - Πράξεις 28:19, «…Μετά πολλά δε έτη ήλθον διά να κάμω εις το έθνος μου ελεημοσύνας και προσφοράς.» - Πράξεις 24:17, «Διότι ηυχόμην αυτός εγώ να ήμαι ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των κατά σάρκα συγγενών μου..» - Ρωμαίους 9:3 κλπ.
Αυτά γιατί κάποιοι ακόμα και στο άκουσμα της λέξης ‘έθνος’ και ‘πατρίδα’ είναι έτοιμοι να κολλήσουν ‘ταμπέλες’ και να ξεστομίσουν κατηγορίες περί ‘ρατσισμού’!
Άκουσα να το λένε και αυτό. Ότι εμείς οι χριστιανοί, (δηλαδή εμείς οι ‘καλοί χριστιανοί’, όχι οι άλλοι οι ‘μη καλοί’) είμαστε «υπεράνω πατρίδων» γιατί πατρίδα μας είναι ο Ουρανός. Σώπα! Με την ίδια λογική και Πατέρα μας έχουμε τον Θεό, αλλά τι πρέπει να κάνουμε; Να αδιαφορήσουμε για τους επίγειους πατεράδες μας! «Άστον γέρο μωρέ, εγώ είμαι χριστιανός!».
Ή μήπως για το σπιτάκι μας δεν νοιαζόμαστε; Αυτοί που με τόση ευκολία, εκτός των ‘ανοιχτών καρδιών’ μιλάνε και για «ανοιχτά σύνορα», παρακαλώ πρώτα ας δοκιμάσουν το «ανοιχτές πόρτες»! Έτσι για ψυχολογική προετοιμασία και σαν δείγμα «διαφορετικής νοοτροπίας». Γιατί αυτά μου θυμίζουν ένα γείτονα Μάρτυρα του Ιεχωβά, που είχε σαν επιχείρημα ‘αγάπης’ ότι δεν πήγαινε στρατό, αλλά τα βράδια κλειδαμπαρωνόντουσαν οι πόρτες, άνοιγαν οι συναγερμοί, ξαμολιόντουσαν τα σκυλιά και όταν άρχισαν οι ληστείες στην περιοχή είχε δείξει ‘αποφασιστικότητα’ λέγοντας «ας έρθει κανένας και θα του δείξω εγώ!».
Και για εκείνο το ευφυολόγημα «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος», μήπως θα έπρεπε την άλλη φορά που θα ταξιδεύσουμε με ΚΤΕΛ ή με τραίνο, να το πούμε στον εισπράκτορα. Δεν υπάρχουν «λαθραίοι» και συνεπώς δεν «υπάρχουν λαθρεπιβάτες». Κι όποιος μου ζητήσει εισιτήριο είναι ρατσιστής! Τέρμα! Ή αφού είναι έτσι, γιατί δεν τους βάζεις σπίτι σου όλους; ΓΙΑΤΙ;
Επίσης όσοι είναι τόσο «αφιερωμένοι» και «πιστοί» χριστιανοί, ώστε μιλάνε ότι ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι «μάρτυρες» εξ αιτίας όλων αυτών που θα υποστούμε από τους μη ενσωματωμένους φανατικούς μουσουλμάνους που σφάζουν στο όνομα του Αλλάχ τους απίστους ‘καφίρ’, μπορούν να επισκεφτούν την Σαουδική Αραβία, το Ιράν, το Ιράκ, το Πακιστάν και την Σομαλία και εκεί να εκδηλώσουν ελεύθερα και με παρρησία την χριστιανική τους πίστη, ώστε να μην χρονοτριβούμε κιόλας. Ιδού η Ρόδος. Ή ιδού η Σομαλία, καλύτερα...
Σημ. Γνωμοδότη: Δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα του άρθρου που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, μια που κι εμείς λάβαμε το εν λόγω χριστιανικό περιοδικό και έχουμε τις ίδιες ενστάσεις. Αν θέλετε να το διαβάσετε ολόκληρο, μπορείτε να επισκεφθείτε το μπλογκ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ.
