Tου Δημήτρη ΡηγόπουλουΜπαίνοντας χθες σ’ ένα γραφείο για να συναντήσω μια φίλη, έκανα την τυπική ερώτηση που κάνουμε όλοι: «Πώς είσαι;».
Η απάντηση δεν ήταν αυτή που περιμένουμε συνήθως. Χαμογέλασε και μου είπε: «Καλύτερα από ποτέ».
Δεν χρωμάτισε τη φωνή της, δεν ήταν ερωτευμένη, δεν ειρωνευόταν, δεν υπονοούσε κάτι θεαματικά ευχάριστο που της είχε μόλις συμβεί. «Εγινε κάτι;», επέμεινα με χαζοχαρούμενη καχυποψία. Αφού με καθησύχασε ότι δεν είχε μπλέξει σε κάποια αποκρυφιστική αίρεση, μου εξήγησε ότι λίγες ώρες νωρίτερα, το ίδιο πρωί, βρισκόταν στη θέση μου. Εκανε την ίδια τυπική ερώτηση σε μια γνωστή της για να εισπράξει την ίδια απροσδόκητη απάντηση: «Καλύτερα από ποτέ».
Αργότερα, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα έπεσα πάνω στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Λίνας Γιάνναρου για τους θετικούς παφλασμούς της καλοσύνης με αφορμή την παρουσία στην Αθήνα του ελληνικής καταγωγής καθηγητή Ιατρικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κ. Νικόλα Χρηστάκη. Στην πολυετή έρευνα για τα κοινωνικά δίκτυα, που συνυπογράφει με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας κ. Τζέιμς Φάουλερ, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η γενναιόδωρη συμπεριφορά ή η διάθεση συνεργασίας δεν μετακυλίεται απλώς στον διπλανό μας –τον φίλο, τον συνάδελφο, τον αδερφό, τον αποδέκτη της «καλής» μας πράξης– αλλά έχουν αλυσιδωτή επίδραση σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες άλλα άτομα, άγνωστα σε εμάς.
Ολα αυτά ακούγονται λίγο σαν new age χαζομάρες, πόσω μάλλον σε μια χώρα που βουλιάζει σιγά σιγά στην κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης και η πρωινή καλημέρα δεν είναι καθόλου αυτονόητη ανάμεσα σε αγνώστους. Η γκρίνια είναι εθνικό μας σπορ (προϊόν της ψευδαίσθησης ότι μας έχουν αδικήσει και αξίζουμε κάτι καλύτερο) ενώ ακόμη και τις καλές εποχές, τότε που πιστεύαμε ότι η νεοαποκτημένη ευημερία μας πατάει σε πιο γερά θεμέλια, συγκαταλεγόμασταν ανάμεσα στους πιο απαισιόδοξους της Ευρώπης. Με λίγα λόγια, τα πράγματα μπορούν να πάνε μόνο χειρότερα.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν λόγοι για να είσαι μουρτζούφλης και να παραπονιέσαι. Αφού για όλα, σχεδόν σε μόνιμη βάση, είναι υπεύθυνοι οι άλλοι. Οι ψυχίατροι λένε ότι η αυτολύπηση είναι ένας ύπουλος μηχανισμός που εμποδίζει την αλλαγή και την πρόοδο.
Στη δύσκολη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας έχουμε την επιλογή να θρηνήσουμε τις απώλειες μιας επίπλαστης ευδαιμονίας ή να ανασκουμπωθούμε αλλάζοντας τον εαυτό μας και τον τρόπο που λειτουργούσαμε μέχρι σήμερα. Αν κάνουμε το δεύτερο, θα δημιουργηθούν μικροί κυματισμοί θετικής επιρροής στον κοινωνικό μας περίγυρο, σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Χρηστάκη, και ίσως αυτό το φαινομενικά αφελές «καλύτερα από ποτέ» να μην ακούγεται τόσο εκτός τόπου και χρόνου.
(από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
