Του Γιάννη ΠρετεντέρηΝα δεχτώ ότι είναι «πράξη έκτακτης ανάγκης», αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί είναι «πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης» η μεγαλύτερη φοροεπιδρομή που γνώρισε ποτέ ο μέσος έλληνας πολίτης. Μια φοροεπιδρομή η οποία, παρά τα όσα ανέπτυξε ο Πρωθυπουργός, περιέχει και εξαιρέσεις και αδικίες.
Είναι άδικη η κατ΄ αρχάς επιλογή να μεταφερθεί το κύριο βάρος του Προγράμματος Σταθερότητας όχι στην περικοπή των δημοσίων δαπανών, αλλά στην αύξηση των φορολογικών πόρων. Και είναι μια αδικία καθαρά πολιτική: η κυβέρνηση επέλεξε να μεταφέρει στην κοινωνία το βάρος που αρνιόταν να σηκώσει το «βαθύ ΠαΣοΚ» του κράτους.
Είναι άδικη η κατανομή των νέων φορολογικών βαρών, αφού η σαφής επιβάρυνση των μισθωτών μόνο υποθετικά θα αντισταθμιστεί (και όσο αντισταθμιστεί...) από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Ούτως ή άλλως, η επιβάρυνση ενός μισθού είναι πάντα απτή και συγκεκριμένη. Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι «ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι...».
Είναι άδικη η ανεπαρκής πίεση σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες για τις οποίες γνωρίζουμε ότι αποτελούν τους στυλοβάτες της φοροδιαφυγής. Αδικη και ταυτοχρόνως υποκριτική: πιστεύει κανείς ότι τα περίπτερα και τα ταξί θα βάλουν ταμειακές μηχανές;
Είναι άδικη η επίθεση όχι κατά των πλουσιοτέρων ελλήνων, αλλά κατά των μεσαίων στρωμάτων- εναντίον αυτών δηλαδή που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν μέρος τους εισοδήματός τους... Αδικη και ταυτοχρόνως λαϊκίστικη, αφού στον χαμηλότερο μισθωτό που θα υποστεί πραγματική αφαίμαξη εισοδήματος υποδεικνύουν χαιρέκακα και κάποιον που θα πάθει ενδεχομένως χειρότερα.
Ολα αυτά βεβαίως δεν τα συναντούμε για πρώτη φορά. Μέσα στην αδικία και την προχειρότητά τους συγκροτούν τη διαχρονική βάση της πολιτικής που στην Ελλάδα αποκαλείται «φορολογική».
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο όμως περιέχει και κάτι χειρότερο: πρωτοφανή κοινωνική ανηθικότητα. Διότι τι άλλο από κοινωνικά ανήθικη είναι η φορολόγηση έως και με 40% της αποζημίωσης ενός απολυμένου; Τι άλλο από κοινωνικά ανήθικη είναι η εισβολή του κράτους σε αυτό που αποτελεί τη χειρότερη στιγμή ενός εργαζομένου; Και τι άλλο από κοινωνικά ανήθικη είναι η αφαίμαξη του βοηθήματος στο οποίο ο απολυμένος αποβλέπει για να ξαναφτιάξει το μέλλον του και να συντηρήσει το δύσκολο παρόν του;
Ομολογώ ότι ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μια κυβέρνηση, και δη της Κεντροαριστεράς, μπορούσε να υιοθετήσει τέτοια πρόβλεψη. Οχι επειδή έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη την ευαισθησία τους. Αλλά επειδή πίστευα ότι οι κυβερνήσεις έχουν πλέον καταλάβει τη διαφορά του νόμιμου, ή του δίκαιου, ή του αναγκαίου, από το ηθικό.
(από ΤΟ ΒΗΜΑ)
