Του Θανάση ΜαυρίδηΗ απόρριψη του αιτήματος της ελληνικής κυβέρνησης να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας με χαμηλά (λογικά) επιτόκια οδηγεί την Ελλάδα στις αγκάλες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η άρνηση της Ευρώπης να ανταποκριθεί σε ένα δίκαιο αίτημα ενός ιδρυτικού μέλους της Ένωσης προκαλεί ερωτήματα και μας προϊδεάζει για το τι θα συμβεί αύριο...
Δεν ζητήσαμε να πληρώσουν οι άλλοι τις δικές μας ατασθαλίες. Το αίτημα ήταν να μην δανειζόμαστε με το εφιαλτικό 6%. Να μας βοηθήσουν τώρα για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Πηγές από τις Βρυξέλλες θεωρούσαν βέβαιο ότι η Ευρώπη θα έτεινε το χέρι της στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Όχι μόνο λόγω αλληλεγγύης προς ένα μέλος, αλλά και για να προλάβουν τα χειρότερα. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίσσονται έτσι. Η Ευρώπη γυρίζει την πλάτη της στο πρόβλημα, πιστεύοντας, ίσως, ότι με τον τρόπο αυτόν το κάνει (το πρόβλημα) να μην... υπάρχει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η Ευρώπη ένιωσε τα πρώτα ρίγη από μία αναμενόμενη επιδημία γρίπης. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλο «ζήτημα», σε σύγκριση με την Ιταλία και την Ισπανία. Η απροθυμία του Βερολίνου να προλάβει το «κακό», ίσως κρύβει μία ειλημμένη απόφαση. Ίσως κρύβει μια πολιτική απόφαση για την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν είναι «πρέπον» να προσφύγει κανείς στο ΔΝΤ. Γιατί αποτελεί ταμπού, από τη στιγμή που οι εταίροι μας αδιαφορούν για την κρίση και για τις επιπτώσεις της. Αν το ζητούμενο είναι να σώσει ο καθένας το τομάρι του, τότε λίγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει το πόσο απευκταίο θεωρούν στις Βρυξέλλες να παρέμβει το ΔΝΤ στα εσωτερικά θέματα ενός μέλους της Ευρωζώνης.
Το μέλλον είναι ανασφαλές. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες κι όπως πετυχημένα είχε πει ο κ. Σαρζετάκης στο παρελθόν «είμαστε έθνος ανάδελφο». Μόνοι μας θα πορευτούμε και πρέπει να επιλέξουμε τις λύσεις εκείνες που είναι προς το συμφέρον μας. Όσες φορές στο παρελθόν λειτουργήσαμε με γνώμονα το «γενικότερο συμφέρον» βγήκαμε χαμένοι. Να θυμηθούμε το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Δεν το εγείραμε έγκαιρα με το πρόσχημα ότι η Γερμανία ήταν χωρισμένη σε Ανατολική και Δυτική. Επί της ουσίας κληθήκαμε (όχι μόνο εμείς) να βοηθήσουμε με τη στάση μας την ανασυγκρότηση της Δυτικής Γερμανίας. Το «Μακεδονικό» προέκυψε επί Τίτο και δεν είπαμε τότε κάτι, επειδή το ΝΑΤΟ δεν ήθελε να δυσαρεστήσουμε τον μετριοπαθή ηγέτη. Σήμερα το ΔΝΤ «τρομάζει» κάποιους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Και λοιπόν;
(από το capital.gr)
