Η φοροδιαφυγή στις περισσότερο προηγμένες χώρες του κόσμου είναι μικρή επειδή οι νόμοι για την καταπολέμησή της είναι αυστηρότεροι. Η φοροδιαφυγή είναι περιορισμένη διότι ο κόσμος το θεωρεί υποχρέωσή του να πληρώνει φόρους. Το κάνει αυτό διότι οι φόροι αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες παροχές του κράτους προς τους πολίτες. Η φοροδιαφυγή αποτελεί έτσι κοινωνική ντροπή. Και όχι μαγκιά.Στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν φθάνουν στο φορολογούμενο ως πραγματικές κοινωνικές παροχές. Μοιράζονται ως χρήματα σε αυτούς κυρίως που δεν πληρώνουν τίποτα. Και που συνήθως φωνάζουν περισσότερο, απαιτώντας περισσότερες παροχές. Αυτοί που παράγουν και πληρώνουν σπάνια απολαμβάνουν κάτι από το κράτος. Για αυτό και φοροδιαφεύγουν.
Η υποκρισία όμως που επικρατεί στη χώρα σκεπάζει πολλές παρόμοιες πραγματικότητες. Ο πολιτικός κόσμος ομιλεί συνέχεια για την υποχρέωση να πληρώνουν πάντα «οι έχοντες και κατέχοντες». Δεν εξηγεί όμως ποιοι ακριβώς είναι αυτοί. Και για ποιο λόγο θα πρέπει πάντοτε αυτοί να επιβαρύνονται. Όταν δημιουργούσαν πλούτο δεν το έκαναν με στόχο να τον μοιραστούν με το ελληνικό κράτος και με τους όποιους κάθε φορά ευνοούμενους τους. Για ποιο λόγο είναι δίκαιη η άνωθεν επιβαλλόμενη αναδιανομή;
Ποιο θα είναι το κοινωνικό όφελος για όλους αυτούς; Σε διαφορετική περίπτωση, για ποιο λόγο θα παράγουν πλέον πλούτο όσοι μπορούν; Θα μείνουμε μόνο με τους εργολάβους και τους προμηθευτές του δημοσίου. Που θα κερδίζουν μέσω γνωστών μηχανισμών και θα μοιράζονται με τους «ημετέρους» τις προσόδους τους.
Οι κοινωνικές αδικίες του συστήματος είναι ολοφάνερες. Μόνο που δεν θέλουμε να τις παραδεχτούμε. Γιατί δεν ακούγονται σαν «πολιτικά ορθές». Πως είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ομάδες ολόκληρες του πληθυσμού για χαμηλές, λ.χ., συντάξεις όταν το εισόδημα, αναλογικά πάντοτε, που δήλωναν και πάνω στο οποίο υπολογίζονται οι παροχές αυτές ήταν χαμηλότερο από τις σημερινές τους απολαβές; Το χειρότερο μάλιστα είναι πως πολλοί περνούν μια ζωή ασφαλίζοντας χαμηλότατα εισοδήματα, και φροντίζουν τα τελευταία επαγγελματικά τους χρόνια να ασφαλίζουν πολύ υψηλότερες αποδοχές. Εξασφαλίζοντας έτσι πολύ υψηλότερες συντάξεις από αυτές που πραγματικά δικαιούνται. Ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο από πολύτιμους πόρους.
Τα περί τριμερούς ασφαλιστικού συστήματος είναι εξωπραγματικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι εικονικές. Τα πάντα τα καταβάλλει ο εργοδότης. Στην οικοδομή μάλιστα, αυτό καθορίζεται και με νόμο! Ως συνέπεια η επιχείρηση φέρει πολύ μεγαλύτερα βάρη από αυτά που επίσημα της αναλογούν. Και εντούτοις, συνεχώς καθυβρίζεται και η προσφορά της υποβαθμίζεται.
Η ακίνητη ιδιοκτησία τέλος, διώκεται. Επειδή ακριβώς δεν μεταφέρεται, αποτελεί για τις κρατικές αρχές την κλασσική κότα που γεννά χρυσά αβγά. Σε κάθε ευκαιρία επιβαρύνεται με λογής φόρους και τέλη. Αλλά δεν φορολογούνται τα τυχόν έσοδα από αυτή. Αλλά αυτή καθαυτή η ύπαρξή της. Που βέβαια έχει αποκτηθεί με χρήματα ήδη φορολογημένων. Και που πληρώνει φόρους για κάθε υπηρεσία που εξασφαλίζει ή για εργασίες που γίνονται για την αξιοποίησή της.
Κοινωνικές αδικίες υπάρχουν στη χώρα. Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς στην πραγματικότητα τις υφίστανται...
Άρθρο του κ. του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Αναδημοσίευση από το "Κεφάλαιο" της 23ης Ιανουαρίου 2010
