Τον Δεκέμβριο είχαμε τις γνωστές ταραχές στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Ακολούθησαν τα θλιβερά γεγονότα στη Γάζα και η ένταση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για το φυσικό αέριο. Και όλα αυτά εν μέσω μιας σοβαρότατης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από την οποία κανείς - ειδικός και μη - δεν μπορεί να πει με σιγουριά το πότε θα εξέλθει η ανθρωπότητα.
Μέσα σε όλη αυτή την παγκόσμια αναταραχή, πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν τις μεταφυσικές ή εσχατολογικές ή συνωμοσιολογικές ή άλλες ανησυχίες τους και να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν τα τεκταινόμενα σύμφωνα με τα προσωπικά τους πιστεύω και κοσμοαντιλήψεις.
Οι υπερβολές, οι ανακρίβειες και οι φαιδρότητες περισσεύουν προσθέτοντας ακόμα περισσότερη σύγχυση σε μια ήδη μπερδεμένη, ασαφή και αβέβαια ατμόσφαιρα. Το σίγουρο πάντως είναι πως τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο, και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαίτερα σε εποχές που κατά γενική ομολογία χαρακτηρίζονται "πονηρές".
Οι απαισιόδοξοι βλέπουν τα πράγματα περισσότερο μαύρα από κάθε άλλη φορά και υποστηρίζουν ότι έχουμε εισέλθει σε μια παγκόσμια γενική κρίση με άγνωστα αποτελέσματα. Οι πιο αισιόδοξοι από την πλευρά τους ελπίζουν ότι αυτή η κρίση μπορεί να φέρει "κάτι καλό" και να οδηγήσει την ανθωπότητα σε μια "νέα εποχή" ειρήνης και ευημερίας.
Υπάρχει και μια τρίτη τάση. Αυτοί που πιστεύουν ότι από τον κόσμο αυτό που έχει πια φτάσει στα όριά του, δεν μπορεί κανείς τίποτα να περιμένει παρά μονάχα χειροτέρευση, παρακμή, εκφυλισμό και τελικά κατάρρευση. Σε μια ανθρωπότητα που στην πλειοψηφία της προτίμησε να βγάλει από τη ζωή της τον αληθινό Θεό για να Τον αντικαταστήσει από δικούς της, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό, το μόνο που έχει απομείνει να ελπίζει είναι η μετά-νοια, η αλλαγή νοοτροπίας, και η Επιστροφή στην πατρική οικία.
Μέσα σε όλη αυτή την παγκόσμια αναταραχή, πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν τις μεταφυσικές ή εσχατολογικές ή συνωμοσιολογικές ή άλλες ανησυχίες τους και να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν τα τεκταινόμενα σύμφωνα με τα προσωπικά τους πιστεύω και κοσμοαντιλήψεις.
Οι υπερβολές, οι ανακρίβειες και οι φαιδρότητες περισσεύουν προσθέτοντας ακόμα περισσότερη σύγχυση σε μια ήδη μπερδεμένη, ασαφή και αβέβαια ατμόσφαιρα. Το σίγουρο πάντως είναι πως τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο, και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαίτερα σε εποχές που κατά γενική ομολογία χαρακτηρίζονται "πονηρές".
Οι απαισιόδοξοι βλέπουν τα πράγματα περισσότερο μαύρα από κάθε άλλη φορά και υποστηρίζουν ότι έχουμε εισέλθει σε μια παγκόσμια γενική κρίση με άγνωστα αποτελέσματα. Οι πιο αισιόδοξοι από την πλευρά τους ελπίζουν ότι αυτή η κρίση μπορεί να φέρει "κάτι καλό" και να οδηγήσει την ανθωπότητα σε μια "νέα εποχή" ειρήνης και ευημερίας.
Υπάρχει και μια τρίτη τάση. Αυτοί που πιστεύουν ότι από τον κόσμο αυτό που έχει πια φτάσει στα όριά του, δεν μπορεί κανείς τίποτα να περιμένει παρά μονάχα χειροτέρευση, παρακμή, εκφυλισμό και τελικά κατάρρευση. Σε μια ανθρωπότητα που στην πλειοψηφία της προτίμησε να βγάλει από τη ζωή της τον αληθινό Θεό για να Τον αντικαταστήσει από δικούς της, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό, το μόνο που έχει απομείνει να ελπίζει είναι η μετά-νοια, η αλλαγή νοοτροπίας, και η Επιστροφή στην πατρική οικία.
