Η καλοφτιαγμένη αφίσα εμφανίστηκε στα Εξάρχεια τις τελευταίες μέρες, μετά τον θάνατο του βιολόγου Λάμπρου Φούντα σε ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς.Είναι συγκλονιστική η διαφαινόμενη -σε αυτή την αφίσα μα και σε άλλα κείμενα ανθρώπων με μάλλον υλιστικό προσανατολισμό- λαχτάρα για την αιώνια ύπαρξη του προσώπου.
«Οι επαναστάτες όταν πεθαίνουν δεν χάνονται. Καβαλάνε ένα αστέρι και χαράζουνε πορείες προς το άπειρο » γράφουν με περίσσιο λυρισμό τα παιδιά των αναρχικών ομάδων που υπογράφουν το κείμενο.
«Καλό ταξίδι» λένε στο νεκρό κι ας μη πιστεύουν σε μετά θάνατο ζωή.
Δεν κρύβω ότι μ αρέσουν τέτοια λόγια όταν τα ακούω ή τα διαβάζω γραμμένα από ανθρώπους οι οποίοι δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερες αναζητήσεις του υπερβατικού.
Γιατί μοιάζουν σαν ανάσες βαθιές στον καθαρό αέρα μετά από απνοϊκή κατάδυση σε μολυσμένα νερά.
Μοιάζουν με εκείνο που έγραφε ο συχωρεμένος Χαρίλαος Φλωράκης του ΚΚΕ στη διαθήκη του, πως «Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.»
Οι άνθρωποι ζητάμε φως μες στα σκοτάδια του θανάτου και της απώλειας του αγαπημένου προσώπου.. Ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε σε Θεό, κάποιο κομμάτι της ψυχής μας διψά για αέναη δικαιοσύνη, αλήθεια, αγάπη, ΖΩΗ.
Κι αν βρεθεί κάποιος που μπορεί να μας δείξει βιωματική έξοδο από το έρεβος του δίχως νόημα βίου και της προοπτικής τής αιώνιας ανυπαρξίας μάλλον ικανοποιεί την ζωτικότερη υπαρξιακή μας ανάγκη.
Πηγή
