Μονότονα επαναλαμβάνει η ευρύτερη Αριστερά το σύνθημα «τα λεφτά να τα πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν» ως συνταγή εξόδου από την κρίση. Νομίζει ότι αυτό αποτελεί επικοινωνιακό (διότι πολιτικό δεν είναι) εύρημα, που θα βρει απήχηση στην ταλαίπωρη κοινωνία. Σε μια άλλη έκδοση το σύνθημα γίνεται «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Δυστυχώς, δεν υπάρχειπουθενά στον κόσμο κανένα παράδειγμα όπου «αυτοί που τα έφαγαν» επέστρεψαν τα λεφτά - διότι, αν ήταν πράγματι έτσι τα πράγματα, ίσως να υπήρχε φως ελπίδας να μη μειωθεί το βιοτικό μας επίπεδο κατά 30% στην επόμενη δεκαετία.ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι, βέβαια, φληναφήματα. Τα λεφτά τα φάγαμε εμείς, εσείς, όλοι μαζί. Γι' αυτό η ευθύνη της αποκατάστασης είναι συλλογική:
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε πολίτης που διορίστηκε σ' ένα Δημόσιο υποχρεωμένο να δανείζεται για να τον πληρώνει.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε βουλευτής και υπουργός που με την επιρροή του πέτυχε τον διορισμό, μολονότι γνώριζε ότι λεφτά δεν υπήρχαν.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε δημόσιος λειτουργός που τεμπέλιασε, αδιαφόρησε, λαδώθηκε, έκανε μνημειώδη λάθη σε βάρος της κοινωνίας.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε συνταξιούχος των… 50 ετών με 25 χρόνια εργασίας.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε διευθύνων σύμβουλος ΔΕΚΟ που ολιγώρησε, εθελοτύφλησε, φοβήθηκε ή ήταν ανίκανος να διοικήσει, να εκσυγχρονίσει, να διορθώσει.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε συνδικαλιστική ηγεσία, κάθε οργανωμένη ομάδα που πίεζε για προνόμια ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι το κράτος δεν είχε να τα δώσει.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε μικροέμπορος, ελεύθερος επαγγελματίας, γιατρός, δικηγόρος, ελαιοχρωματιστής, υδραυλικός που με θαυμαστό τρόπο κατάφερνε να δηλώνει εισόδημα 12.000 ευρώ και να έχει κύρια κατοικία με πισίνα, τρία αυτοκίνητα, εξοχικό και οικιακή βοηθό.
■ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τα έφαγε κάθε επιχειρηματίας που πήρε επιδότηση, δεν έκανε την αντίστοιχη επένδυση, χρησιμοποίησε μαύρη εργασία, δεν πλήρωνε εισφορές και φόρους, δεν εκσυγχρόνισε την επιχείρησή του και απαιτούσε κρατική βοήθεια για θνησιγενή δράση.
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ είπε μια απλή αλήθεια: αν δεν φερθούμε υπεύθυνα, δεν θα υπάρχουν λεφτά όχι για τον 14ο αλλά ούτε για τον 6ο μισθό. Οι γνωστοί εργατοπατέρες απάντησαν (εκ του ασφαλούς) με απερίγραπτη μπραβούρα, λέγοντας ότι κανείς δεν μπορεί να πειράξει κεκτημένα που κατακτήθηκαν με αγώνες. Ψάχνω την Ιστορία και ομολογώ ότι δεν βρήκα αγώνες που να τους αναφέρουν. Τα λίγα δευτερόλεπτά τους στην τηλεόραση τα κέρδισαν όμως. Οπως «κέρδισαν» και το κακό που κάνουν πρώτα στους οπαδούς τους και μετά στη χώρα.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι γίνεται; Πολύ απλά, όλοι εμείς που φάγαμε τα λεφτά, πρέπει να τα επιστρέψουμε. Δεν ήταν δικά μας - έτσι και αλλιώς. Δανεικά ήταν. Και αυτοί που μας δάνεισαν αρνούνται να μας δώσουν άλλα - αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας ώστε να αρχίσουμε να τους ξεπληρώνουμε. Το γεγονός ότι τη δική μας αβελτηρία ικανοποίησε η δική τους απληστία -δανείζοντάς μας ενώ δεν έπρεπε- δεν αλλάζει τίποτα. Γιατί αυτοί έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι.
ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ λοιπόν οι αηδίες της μορφής «δεν πληρώνω, χάνομαι, δεν μου φτάνουν, να πληρώσουν οι άλλοι» κ.ο.κ. Το πάρτι τελείωσε, ο λογαριασμός ήρθε και όλοι μαζί θα… πλένουμε τα πιάτα για τα επόμενα 5-10 χρόνια.
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΕΦΑΛΑ
από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
