Αξίζει να δώσουμε ένα μισθό στην κυβέρνηση, όχι για τη σωτηρία της οικονομίας αλλά γιατί μας προσφέρει πολύ γέλιο. Πρόκειται περί ενός περιφερόμενου θιάσου ο οποίος βγάζει δίσκο και… “ότι προαιρείσθε”. Αλλά η κωμωδία συνεχίζεται. Τρανό παράδειγμα το ανέκδοτο της δεκαετίας που ξεφούρνισε ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο. Συγκινείται λέει που τον σταματούν στο δρόμο πολίτες για να του πουν πόσο πρόθυμοι είναι να δώσουν ένα μισθό από πατριωτισμό.Και όλοι αναρωτιόμαστε: Πού κάνει βόλτες ο Γ. Παπανδρέου, πού πάει και ποιος κόσμος τον σταματά;
Διότι αν τον σταματούν στην Εκάλη ή το Καστρί όπου βγαίνει συχνά με το ποδήλατό του, να καταλάβουμε αυτό που είπε. Ένας μισθός μας είναι τα έξοδα της ημέρας για πούρα των εκεί διαμενόντων.
Αν όμως πέρασε από Κερατσίνι, Κοκκινιά, Σεπόλια, Μεταξουργείο, Αιγάλεω ή από κάποιο χωριό της ελληνικής υπαίθρου, τότε μάλλον δεν κατάλαβε καλά τι του είπαν.
Να δώσει ένα μηνιάτικο ο πατέρας μου που παίρνει 360 ευρώ αγροτική σύνταξη;
Να δώσει ο αγρότης που καλλιεργεί λίγα στρέμματα και μόλις που βγάζει τα προς το ζην;
Ή μήπως να δώσει ο υπάλληλος των 700 ευρώ που ζει με τη μάνα του και τον χαρτζιλικώνουν για να πάει να πιει καφέ;
Αν ο κ. Παπανδρέου απευθύνθηκε στα γκόλντεν μπόις που ο ίδιος διόρισε σε διάφορες κρατικές εταιρείες με μισθούς πάνω από 10.000 ευρώ το μήνα, τότε μπράβο του, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε.
Αν ρώτησε τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες και τους είπε δώστε κάτι για να σωθούμε, συγχαρητήρια, αλλά δεν πιστεύουμε ότι το έκανε.
Πράττει ό,τι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις: “Στραγγίζει” ότι απέμεινε από τους φτωχούς και ό,τι μάζεψε η μεσαία τάξη, και αφήνει στο απυρόβλητο τους έχοντες.
Η άγρια αναδιανομή του πλούτου μόλις άρχισε…
Αριστερός Ψάλτης
(από το antinews.gr)
