Η πρόσφατη κοινωνική και πολιτική αναταραχή που συμβαίνει στον αραβικό κόσμο, ερμηνεύεται από πολλούς διεθνολόγους ως "προσχώρηση στην παγκοσμιοποίηση ή εισχώρηση της παγκοσμιοποίησης" σε ένα μέρος της ανθρωπότητας όπου μέχρι τώρα υπήρχαν τα γνωστά πολιτισμικά, θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά "στεγανά". Και ενώ οι κατά χώρα εξεγέρσεις μπορεί να ποικίλουν σε αιτίες και αφορμές και να διαφέρουν στη μορφή και την ένταση - από τις απλές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μέχρι την ένοπλη αμφισβήτηση του καθεστώτος - ο κοινός παρονομαστής ακούει σε μια λέξη: "αλλαγή".
Μια αλλαγή που μπορεί να έχει ως αφετηρία τη γνήσια λαϊκή δίψα για περισσότερη ελευθερία και δικαιοσύνη και καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά και από την άλλη πλευρά ρίχνει νερό στον μύλο της παγκοσμιοποίησης που με το πρόσχημα της "φιλελευθεροποίησης" και του "εκδημοκρατισμού", βρίσκει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό της - πολιτικό, πολιτισμικό και οικονομικό - ένα ακόμα τμήμα του πλανήτη, χρησιμοποιώντας τον γνωστό προσφιλή της τρόπο: εγκαθιστώντας στη θέση των "μη δημοφιλών", "τυράννων" - αλλά όχι απόλυτα ελεγχόμενων από αυτή - ηγετών του αραβικού κόσμου, τοπικές μαριονέτες, πειθήνια όργανα στις επιταγές της και την εκπλήρωση των σχεδίων της.
Άλλωστε, η συνταγή είναι δοκιμασμένη στον δυτικό κόσμο - και ο νοών νοείτω...
"Ο κόσμος πρέπει να γίνει ένας", για να ελέγχεται απόλυτα, και "στεγανά" καθεστώτα τύπου Γκαντάφι (και όχι Καντάφι), Ιράν, Βορείου Κορέας κλπ. βρίσκονται ψηλά στη λίστα των "παγκοσμιοποιητών" για "απελευθέρωση" και "εκδημοκρατισμό". Μόνο που οι ανατρεπόμενοι σήμερα ηγέτες θα μοιάζουν δικτατορίσκοι και τα καθεστώτα τους παράδεισοι, μπροστά στον πιο στυγνό δικτάτορα και το πιο καταπιεστικό καθεστώς που θα έχει ποτέ γνωρίσει η ανθρωπότητα, όταν εκπληρωθούν τα σκοτεινά σχέδια των εχθρών της...
Το μόνο παρήγορο σε όλα αυτά είναι ότι μετά το σκοτάδι, έρχεται και η Λύτρωση.
