«Ο ελληνικός λαός καλείται να παραιτηθεί του δικαιώματός του να ζει φυσιολογικά. Είναι άδικο. Δεν είναι αυτός που ευθύνεται. Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι ήδη πολύ χαμηλοί. Είναι απαράδεκτο να μιλάμε για σπατάλες. Αν υπήρξαν σπατάλες, δεν έγιναν από τους μισθωτούς.» Μπορεί ο Έλληνας μισθωτός να μην ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η χώρα του – όπως υποστηρίζει με σθένος και ο αρχισυντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «Humanite», Ζαν-Πολ Πιερό – ωστόσο, για άλλη μια φορά, αυτός καλείται τελικά να πληρώσει το «μάρμαρο».Κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον δημόσιο τομέα, μείωση των επιδομάτων, κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλα τα ταμεία, «πάγωμα» μισθών και συντάξεων για τρία χρόνια, αυξήσεις σε Φ.Π.Α. και Ε.Φ.Κ. είναι μερικά μόνο από τα επώδυνα μέτρα που ανακοίνωσε χθες ο τσάρος της οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο δάνειο από Ε.Ε. και ΔΝΤ. Ακόμα και το ειδικό επίδομα αλληλεγγύης, το οποίο είχε κάνει σημαία του το κυβερνών κόμμα κατά την προεκλογική περίοδο, «κόπηκε». Δεύτερη δόση γιοκ, είπε ο υπουργός Οικονομικών. Κι ας διατεινόταν ο Πρωθυπουργός το Δεκέμβριο ότι το επίδομα «συμβολίζει μία από τις βασικές αρχές του ΠΑΣΟΚ στον νέο τρόπο διακυβέρνησης της χώρας».
«Δεν ζητάμε θυσίες επ’ άπειρον από τους Έλληνες πολίτες», είπε χθες ο κ. Παπακωνσταντίνου. Για θυσίες έκανε λόγο και ο κ. Παπανδρέου. «Η προσφυγή στο μηχανισμό σημαίνει πρόσθετες θυσίες που ζητούν πιστωτές και εταίροι μας για να εγγυηθούν χρηματοδότηση. Η εναλλακτική λύση θα ήταν η καταστροφή.» Με τη δαμόκλειο σπάθη του ΔΝΤ να κρέμεται από πάνω μας και με την πιθανότητα της εθνικής χρεοκοπίας να είναι πιο ορατή παρά ποτέ – έτσι μας λένε τουλάχιστον –, καλούμαστε λοιπόν όλοι να «θυσιαστούμε» προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση. Νέοι, γέροι και παιδιά. Και αν οι ίδιοι κρίνουμε ότι όλα όσα ήδη δίνουμε ή θα κληθούμε να δώσουμε είναι λίγα, μπορούμε φυσικά να καταθέσουμε και κάτι παραπάνω στον λογαριασμό «υπέρ της αποσβέσεως του δημοσίου χρέους»! Γιατί είναι και φιλότιμος ο Έλληνας.Δεν έχει σημασία γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ποιος αφαίμαξε τα δημόσια ταμεία και που βρίσκεται τώρα. Το ταμείον είναι μείον και φυσικά τα χρήματα πρέπει να τα δώσει ο φορολογούμενος. Και ας μην ξέρει το γιατί. Υπέρ το συμφέρον της πατρίδας. Αυτό μας λένε πάνω κάτω.
Η αποκαλούμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», που ήρθε γεμάτη όνειρα και ελπίδες, αφήνει σήμερα στους νέους μια οικονομία που παραπαίει – «ζόμπι» αποκαλούν τη χώρα μας οι Αμερικάνοι και με το δίκιο τους – και παίρνει πίσω όλα εκείνα τα προνόμια που μεταπολιτευτικά βαφτίστηκαν κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Παραδέχεται ουσιαστικά ότι το πολιτικό μοντέλο που υιοθέτησε απέτυχε και ζητά την αρωγή των επόμενων γενιών «για να σωθεί η χώρα». Ζητά θυσίες χωρίς να δώσει εξηγήσεις.
Δυστυχώς, όταν το κράτος βασίζεται μια ζωή σε δανεικά, όταν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στηρίζεται στις πελατειακές σχέσεις και καλλιεργεί την αναξιοκρατία, όταν ο δημόσιος τομέας στοιχίζει πολύ και παράγει λίγο, όταν η διαφθορά και η φοροδιαφυγή γίνονται τρόπος ζωής, τότε οι νέοι και οι επόμενες γενιές καλούνται να πληρώσουν το τίμημα.
(από το energia.gr)
