Αυτό που παρατηρεί κανείς παρακολουθώντας αυτές τις μέρες - και όχι μόνο - τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αλλά και την αρθρογραφία των εφημερίδων, είναι μια διαρκής περιγραφή προβλημάτων και δεινών που περιμένουν τον ελληνικό λαό εξαιτίας της οικονομικής κρισης, χωρίς παράλληλα να υποδεικνύεται καμιά λύση, καμιά εποικοδομητική πρόταση για διέξοδο ή έστω ανακούφιση.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια επικράτηση του θυμικού επί της λογικής. Από το ανεδαφικό και ανεφάρμοστο σύνθημα "Φέρτε πίσω τα κλεμμένα", μέχρι τη σχεδόν ηρωοοποίηση της μαθήτριας που ζήτησε τη "συγγνώμη" των πολιτικών - σα να είναι όλοι τους υπεύθυνοι, σα να είναι οι μόνοι υπεύθυνοι, σα να μην πήγαν στη βουλή με την ψήφο του ελληνικού λαού, σα να μην έκαναν ρουσφέτια και προσλήψεις υπό την πίεση των ψηφοφόρων τους και την απειλή του περίφημου πολιτικού κόστους...
Και βέβαια υπήρξαν πολιτικοί που έκλεψαν. Υπήρξαν όμως και πολίτες που έκλεψαν. Και βέβαια ευθύνονται κάποιοι περισσότερο από άλλους για τη σημερινή κατάντια, και πρέπει να τους αποδοθούν ΚΑΙ ποινικές ευθύνες, όμως με "συγγνώμες" και διώξεις ούτε τα λεφτά γυρίζουν πίσω ούτε το ...τσουκάλι γεμίζει. Μπορεί να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα, μπορεί να αποκατασταθεί η χαμένη αξιοπιστία των πολιτικών, μπορεί να περιοριστεί η όρεξη κάποιων για νέες λαμογιές, αλλά η σημερινή πραγματικότητα της πτώχευσης δεν αλλάζει.
Η επικράτηση του θυμικού επί της λογικής οδηγεί σε αυτολύπηση, σε μεμψιμοιρία, σε κατάκριση των άλλων, σε παράλυση ή οργή, σε απεργίες, διαδηλώσεις και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Είναι η νοοτροπία του αρνητισμού, του μηδενισμού, του λαϊκισμού, του βολέματος και του ραχατιού που μας έφτασε ως εδώ. Είναι ο εύκολος δρόμος, που οδηγεί στη σήψη και το χάος.
Το δύσκολο είναι να κάτσεις να σκεφτείς. Να δεις και τα δικά σου σφάλματα. Όχι μόνο των άλλων. Και να προσπαθήσεις να αλλάξεις εσύ τη συμπεριφορά σου - στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις, στην επαγγελματική, την κοινωνική και πολιτική σου ζωή. Είναι ο δρόμος της ευθύνης, που κρύβει μέσα του τον σπόρο της ελπίδας.
Το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να μας φέρει αυτή η κρίση, είναι το γκρέμισμα μιας χρεοκοπημένης νοοτροπίας και η οικοδόμηση μιας καινούργιας που θα μπορέσει να πάει τη χώρα και τον καθένα μας μπροστά.
