Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δεν είναι μπαμπούλας. Είναι εργαλείο διάσωσης των οικονομιών που εξαθλιώθηκαν με ευθύνη των κυβερνήσεών τους. Και με την σύμπραξη βέβαια του συνόλου των παραγόντων του δημοσίου βίου τους. Το ΔΝΤ δεν είναι μηχανισμός καταστροφής κρατών κι εξανδραποδισμού των πληθυσμών τους. Μια εικόνα που έντεχνα προωθεί η προπαγάνδα της Αριστεράς αλλά και η συμπλεγματική άγνοια της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς. Δεν είναι βέβαια και ίδρυμα διαμοίρασης δωρεάν παροχών. Γιατί δεν διαχειρίζεται χρήματα «αδίστακτων» ιδιωτών. Μέτοχοί του είναι κράτη με εκλογείς, φορολογούμενους και αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις. Που έχουν συμβάλει στο κεφάλαιο του Ταμείου. Και δεν ανέχονται οι πόροι που έχουν καταβάλει να σκορπισθούν στους πέντε ανέμους.Γι αυτό και το ΔΝΤ επιβάλλει όρους συμπεριφοράς για τα χρήματα που δίνει. Διότι δεν έχει κανένα περιθώριο να τα χάσει. Κάποιοι εν Ελλάδι «διαμαρτυρόμενοι» έχουν μάθει στην λογική του «άλλοι δουλεύουν για μας». Aλλοι δηλ. εξοικονομούν τους πόρους που εμείς ξοδεύουμε. Για δεκαετίες ελληνικές κυβερνήσεις έθισαν την κοινωνία σε συνεχείς παροχές. Κάτω από την λογική της αναδιανομής των εισοδημάτων. Και με έμβλημα κάποια αφηρημένη έννοια κοινωνικής ευαισθησίας. Με μια μικρή όμως λεπτομέρεια. Το εισόδημα που αναδιανεμόταν ήταν ανύπαρκτο. Οι κυβερνήσεις μοίραζαν δανεικά. Που για κάποιες κοινωνικές ομάδες λογίζονταν σχεδόν αμέσως σαν κεκτημένα. Εξαλλοι συνδικαλιστές και μπαρουτοκαπνισμένοι μαρξιστές απολάμβαναν εισοδήματα που προέρχονταν από τα δανεικά που μας παρείχαν οι μισητοί διεθνείς τραπεζίτες κι’ οι ξορκισμένοι «κερδοσκόποι».
Ας αναλογισθεί κάποιος πόσα χρήματα έχει εισπράξει το ΚΚΕ λ.χ. σαν κρατική επιχορήγηση από ένα προυπολογισμό όμως μόνιμα ελλειμματικό. Μοιράσθηκαν λοιπόν προφανώς πόροι από δανεικά. Από τα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών. Και χτίσαμε έτσι μιά κοινωνία αρνητικά επικοινωνούντων δοχείων. Χρήμα άφθονο κυκλοφορούσε. Καλλιεργώντας μια ψευδαίσθηση ευημερίας. Σε ένα γυάλινο κόσμο υπερ-ανάπτυξης. Δίχως οικονομική βάση και δίχως υποδομές. Τα δανεικά ανακυκλώνονταν σε μια κοινωνία σε αφιονισμό κατανάλωσης. Ετσι, άξαφνα ο πλουτισμός χτύπησε την πόρτα λογής ανύποπτων μέχρι τότε κοινωνικών στρωμάτων. Αρκούσε κάποιος «να πιάσει την καλή». Δίχως την μεσολάβηση χρόνων σκληρής δουλειάς παρκαδόροι έγιναν μεγαλοβιομήχανοι, δημοσιογραφίσκοι μεγαλοεκδότες, παιδιά της πιάτσας βαθύπλουτοι επιχειρηματίες. Χτεσινοί γιδοβοσκοί μετατράπηκαν σε αξιοσέβαστους επενδυτές και κορίτσια της κάποτε διπλανής αυλής σε σούπερ μοντέλες με αμφιλεγόμενα έσοδα.
Η σεμνότητα εξαφανίσθηκε ενώ η ηθική της επίπονης δουλειάς εξοντώθηκε πριν καν δημιουργηθεί. Η επιδειξιομανία έγινε πρώτη κοινωνική αξία. Σημασία δεν είχε τι έχεις. Αλλά τι φαίνεται πως έχεις. Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο εκκωφαντικής απουσίας εθνικής αστικής τάξης. Κοινωνικά στρώματα δηλ. που θα ηγούντο της κοινωνίας δίνοντας παράδειγμα κοινωνικής εγκράτειας και μετριοφροσύνης. Δεν μπορώ να λησμονήσω την στάση της εύπορης κατά βάση τότε οικογένειάς μου απέναντι στις παιδικές μου επιθυμίες και ανάγκες. Εφ όσον οι φίλοι μου, απλά παιδιά από γειτονιές του Πειραιά, δεν μπορούσαν να έχουν ακριβά παιχνίδια - όπως λ.χ, τότε, δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου – δεν επρόκειτο να αποκτήσω ούτε εγώ. Για να μην προκαλώ. Τέτοιες αντιλήψεις αποτελούν πιά σήμερα περίπου μουσειακό είδος.
Η χλιδή, ο πλούτος, η ευημερία - σχεδόν όλα αποκτημένα μέσω δανεικού χρήματος από το εξωτερικό – επιδεικνύονται ανερυθρίαστα. Σαν επίτευγμα κοινωνικής κινητικότητας. Δίχως έγνοια για το πώς ο πλουτισμός αυτός έχει επιτευχθεί. Μια ματιά στα βόρεια προάστια αρκεί. Οι περισσότερες εντυπωσιακές βίλες – με την εξαίρεση των ανθρώπων του εφοπλισμού – έχουν προέλθει από δουλειές με το κράτος. Εργολαβίες και προμήθειες με πελάτη το δημόσιο, και έμμεσο χρηματοδότη βέβαια το ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, κυριάρχησαν στην καινούργια οικονομικά Ελλάδα.
Το πάρτυ βέβαια τώρα τελειώνει. Η χώρα οφείλει να αποβάλει το λίπος του δήθεν πλουτισμού. Και να δουλέψει σοβαρά. Με στήριγμα τον εαυτό της μονάχα. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι το ΔΝΤ. Αλλά η δική μας απερισκεψία. Που μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα. Καταγγέλλαμε κάθε φωνή περίσκεψης που προειδοποιούσε για τα μελλοντικά προβλήματα. Σαν ανευαίσθητη δήθεν ή νεοφιλελεύθερη. Τώρα δυστυχώς ο λογαριασμός έφθασε. Και θα τον πληρώσουμε όλοι. Δεν υπάρχουν λοιπόν μπαμπούλες. Υπάρχει μοναχά συλλογική ευθύνη για το χάλι στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα.
Α. Ανδριανόπουλος
