Tου Σταύρου ΛυγερούΓια μήνες, η Ευρωζώνη έκρυβε τις αντιφάσεις της πίσω από τις μεγάλες ελληνικές ευθύνες. Τώρα που δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι διχάζεται. Ενώ έχει θέσει την Ελλάδα σε καθεστώς άτυπου οικονομικού ελέγχου, είναι ανίκανη να της προσφέρει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Οσοι ισχυρίζονται ότι η Αθήνα δεν έχει ανάγκη βοήθειας επειδή βρίσκει χρήματα στις αγορές, την αφήνουν με περισσή υποκρισία στα νύχια των κερδοσκόπων. Εάν ο δανεισμός με τοκογλυφικό επιτόκιο συνεχιστεί, η Ελλάδα θα πέσει σε ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί στη χρεοκοπία, με ό, τι αυτό συνεπάγεται και για το ευρώ.
Η Αθήνα έχει ξεκαθαρίσει ότι προτιμάει ευρωπαϊκή λύση. Εάν τελικώς δεν της δοθεί, υποχρεωτικά θα στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις. Πριν προσφύγει στο ΔΝΤ θα ήταν λάθος να μη βολιδοσκοπήσει -απ’ ευθείας και όχι μέσω τρίτων- την Κίνα. Οταν κινδυνεύεις με χρεοκοπία και η «οικογένεια» δεν σε βοηθάει, χρειάζεται απύθμενο θράσος για να σε κατηγορήσει επειδή στράφηκες αλλού για βοήθεια.
Το ελληνικό πρόβλημα έπρεπε εξ αρχής να έχει λειτουργήσει ως ευκαιρία για βελτίωση του οικοδομήματος της Ευρωζώνης. Αντ’ αυτού, εκμεταλλευόμενοι τους αρχικά λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, οι εταίροι προτίμησαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Η έκρηξη της ελληνικής δημοσιονομικής βόμβας επιβεβαίωσε όσους εξ αρχής υποστήριζαν ότι νομισματική χωρίς δημοσιονομική ένωση, δηλαδή χωρίς πολιτική ένωση, είναι αντίφαση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν έλυσε αυτήν την αντίφαση. Αντιθέτως, εγκλώβισε την Ευρωζώνη σε έναν ασφυκτικό κορσέ, στερώντας την από την πολύτιμη ευελιξία. Τώρα, διχάζεται όχι μόνο από διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά και από τις εθνικές ιδιοτέλειες. Χωρίς αλληλεγγύη, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει.
Η ειρωνεία είναι ότι την πιο αρνητική στάση τηρεί η Γερμανία, ο μεγάλος κερδισμένος από το κοινό νόμισμα. Τα δημοσιονομικά προβλήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι η παραγωγική τους βάση περισσότερο ή λιγότερο συρρικνώνεται λόγω της ανταγωνιστικότερης γερμανικής βιομηχανίας.
Στο Βερολίνο, όμως, δεν αρέσει να μιλάει γι’ αυτά. Ούτε για το άυλο αλλά καθόλου δευτερεύον κεφάλαιο της πολιτικής επιρροής που ασκεί στους κόλπους της Ε. Ε. και το οποίο προσεγγίζει τα όρια της ηγεμονίας. Του αρέσει να υπενθυμίζει ότι εισφέρει τα περισσότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Με το ίδιο πνεύμα, κραυγάζει ότι δεν μπορούν οι Γερμανοί εργαζόμενοι να πληρώνουν τους επιπόλαιους Ελληνες.
Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. Οσο οι πόροι λιγοστεύουν και η κατανομή τους γίνεται πιο δύσκολη τόσο θα ενισχύεται το διαλυτικό σύνδρομο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Η ανάδυση των νέων βιομηχανικών χωρών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ. ά.) μεσοπρόθεσμα θα συρρικνώσει τον πλούτο που εισρέει στην Ευρώπη.
(από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
