Πληροφορήθηκα ένα γεγονός που φανερώνει μία από τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος. Την έλλειψη δημοκρατίας. Εχθές, ως γνωστό, είχαν προκηρύξει γενική απεργία η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ. Ορισμένοι καθηγητές που υπηρετούν σε λύκειο της Αττικής (είναι εις τη διάθεση οιουδήποτε ενδιαφερόμενου ποιο ακριβώς σχολείο ήταν) αποφάσισαν να μην απεργήσουν και να προσέλθουν κανονικά εις την εργασία τους. Πληροφορούμενοι το «αμάρτημα» των ανωτέρω εργαζομένων μία δράκα από συνδικαλιστές έσπευσε εις το εν λόγω σχολείο και με το έτσι θέλω διέκοψε τη διδασκαλία. Επί της ουσίας δηλαδή εξανάγκασαν οι εν λόγω συνδικαλιστές κάποιους άλλους συναδέλφους τους να μην να εργαστούν, όπως επιθυμούσαν.Με τρόπο, να μου επιτραπεί η έκφραση, φασιστικό οι συνδικαλιστές αυτοί επέβαλαν την άποψη τους, στερώντας από τους υπόλοιπους συναδέλφους τους το δικαίωμα να έχουν διαφορετική γνώμη. Αδιαφορώντας εάν αυτοί που επέλεξαν να μην απεργήσουν, το έκαναν είτε λόγω ιδεολογίας είτε εξ οικονομικής ανάγκης.
Ποιο είναι τελικά το νόημα του δικαιώματος της απεργίας, όταν η απεργία επιβάλλεται ούτως ή άλλως εκ των άνωθεν; Δεν έχει δικαίωμα ο κάθε εργαζόμενος να επιλέξει να μην απεργήσει; Για ποιο λόγο και με ποια δικαιοδοσία κάποιοι στερούν από οιονδήποτε εργαζόμενο το δικαίωμα εις την εργασία; Είναι οι συνδικαλιστές "ελέω Θεού" ηγέμονες εις τον εργασιακό χώρο;
Ψιλά γράμματα όμως αυτά.
Είμαι πεπεισμένος ότι ανάλογα περιστατικά έλαβαν χώρα και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, όπως εξάλλου συμβαίνει διαχρονικά κατά τις απεργίες. Φυσικά μόνο εις το δημόσιο τομέα, γίνονται αυτοί οι «τσαμπουκάδες», γιατί εις τον ιδιωτικό η βούληση του εργοδότη είναι αυτή που τελικώς επικρατεί και ουχί των συνδικαλιστάδων.
Δεν με εκπλήσσει όμως η συμπεριφορά αυτών των συνδικαλιστών. Έχοντας μάθει να λειτουργούν κατά τρόπο απόλυτο και μονοδιάστατο, αποκομμένοι από την κοινωνία και έχοντας κάνει τον συνδικαλισμό επάγγελμα, δεν διανοούνται την ύπαρξη της αντίθετης άποψης. Ή ακόμη καλύτερα, φοβούνται την αντίθετη γνώμη, την τρέμουν.
