Όσοι έχουν την καλή συνήθεια να πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα έχουν ακούσει το:"Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Ευλογητός εί, Δέσποτα, συνέτισόν με τα διακιώματά σου.
Ευλογητός εί, Άγιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου".
Αρχίζω με αυτό, για να συνεχίσω λέγοντας ότι σχετικώς πρόσφατα, οι διαβουλευόμενοι πολιτικοί, σκέφθηκαν και μας είπαν: Η πολιτική πρέπει να παράγει πολιτισμό! Κοντά σ' αυτούς πήγαν και κόλλησαν οι της ακαδημαϊκής θεολογίας, φιλοσοφίας, Τέχνης κλπ. Είπαν, ότι κι αυτοί θα πρέπει να παράγουν θεολογία, Τέχνη κλπ. ή ακόμη και φιλοσοφία - σημ. έχει εκπνεύσει εδώ και κάμποσους αιώνες. Αυτά, είπαν οι ακαδημαϊκοί, θα βοηθήσουν.
Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία παραγωγής (θεολογίας, φιλοσοφίας κλπ.) αλλά άρχισε και η γκρίνια. Οι ακαδημαϊκοί είδαν ότι ελάχιστα ασχολούνται μαζί τους οι πολιτικοί. Και με ένα στόμα και μιά ... γραφή λοιδωρούν ακατάπαυστα τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Χωρίς αμφιβολία το ζήτημα των δικαιωμάτων αφορά στον πολιτισμό, κατ΄ επέκταση δε, τούτο άπτεται και της Θρησκείας.
Έτσι, μας βρίσκει σήμερα το πρόβλημα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πρέπει κι αυτό να αλλάξει, για να είμαστε έτοιμοι με τα νέα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας. Γίναμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ένας νέος πολιτισμός προβάλλει και νέα δικαιώματα άρχισαν να μας απασχολούν. Το τί μας ετοιμάζουν λίγο-πολύ το γνωρίζουμε και ήδη, ξαναγράφονται πολλά και αναθεωρούνται περισσότερα.
Για το μάθημα των Θρησκευτικών όμως λένε, όσοι αποδοκιμάζουν τη σταδιακή μετατροπή του σε μάθημα θρησκειολογίας και βρίσκονται στο περιθώριο της ακαδημαϊκότητας, ότι πρέπει να παραμείνει μάθημα Θρησκευτικών. Δεν θα ανεχθούμε, φωνάζουν, ούτε "χλωρό κλαρί" από τους νεωτερισμούς. Θα γράφουμε ακατάπαυστα, μονίμως θα καταγγέλλουμε και ως συνήθως, συμπληρώνω, θα κλείνουμε τα μάτια. Τα επιφωνήματα δυσαρέσκειας, μας συνιστούν οι ορώντες ασκητές και ερημίτες, είναι αρκετά! Αυτό φτάνει, άλλα δεν χρειάζονται.
Όπως όμως γνωρίζουμε - προφανώς το γνωρίζουν και οι "ορώντες" - όταν θίγονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι τελευταίοι κατέρχονται σε απεργίες και διεκδικούν αυτά που θεωρούν κεκτημένα : Μισθοδοτικά, συνταξιοδοτικά και λοιπά εργασιακά. Αυτά τους ανήκουν κι εκεί αρχίζει το παζάρι, δίνεται η μάχη.
Τι συμβαίνει όμως, όταν θίγονται κάποια άλλα δικαιώματα, για τα οποία ποτέ δεν γίνεται λόγος και τα παζάρια, δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα; Όταν οι πιστοί βλέπουν ότι θίγονται τα δικαιώματά τους: Τα δικαιώματα του Θεού που πιστεύουν - είναι άλλωστε και δικά τους - τότε τι πρέπει να κάνουν;
Συνεχίζουν να προσέρχονται στις εκκλησιές όπου μνημονεύονται επίσκοποι, που το μόνο τους ενδιαφέρον, εκτός άλλων, είναι να κηδεύουν τους αποθανόντας και τότε, μόνο τότε, να υπενθυμίζουν το "ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"; Δηλαδή, μόνο οι νεκροί είναι διδακτοί των δικαιωμάτων του Θεού; Εμείς οι υπόλοιποι, "οι ζώντες οι περιλειπόμενοι", τι είμαστε; Είμαστε ανεπίδεκτοι της μαθήσεως των δικαιωμάτων του Θεού ;
Όχι, δεν είμαστε. Τα δικαιώματα του Θεού, αυτά που χρειάζονται για τη σωτηρία του κόσμου, τη δική μας, αλλά και κάτι περισσότερο από αυτά, τα γνωρίζουμε. Οι επίσκοποι, πλην ελαχίστων, άλλοτε τα διαστρέφουν (σημ. "Τα νεφρά δεν σας χρειάζονται για τον ουρανό αλλά για τη γη και μη τα παίρνετε φεύγοντας", μας είπε ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος) και πότε υποκρίνονται πως δεν τα βλέπουν. Τα απεμπολούν σκόπιμα διότι θεωρούν προτιμότερο να ενώσουν τις εκκλησίες και μετά όλες τις θρησκείες. Μόνο αυτό το δικαίωμα του Θεού τούς απασχολεί και κανένα άλλο.
Αυτοί δεν είναι ιερείς που διδάσκουν τα του Θεού. Είναι αντιλεγόμενοι ιερείς και υιοί λοιμοί, που προτείνουν το δικό τους θέλημα και τα δικά τους δικαιώματα εν ονόματι δήθεν του Θεού.
Λοιπόν; Θα εξακολουθήσουμε να παίρνουμε ευλογίες από αυτούς τους ιερείς - επισκόπους, που καταπατούν τα νόμιμα του Θεού, προβάλλουν τα δικά τους και απλώς αρκούνται στο κατευόδιο, για να μάθουμε μετά θάνατον τα δικαιώματα του Θεού;
Νομίζω, ήλθε η ώρα να κηρύξουμε οι πιστοί τη δική μας απεργία. Την κατά Θεόν απεργία, προς όλους τους οικουμενιστές ψευδοεπίσκοπους - κήρυκες μιας ολιστικής θρησκείας. Τα λόγια πλέον δεν αρκούν. Ό,τι κι αν γράψουμε, δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο όταν βρεθούν σε άδειες εκκλησιές θα καταλάβουν. Μόνο όταν τα παιδιά μας αρνηθούν αυτά τα θρησκευτικά, που τους ετοιμάζουν, θα αρχίσουν να βλέπουν εφιάλτες. Μόνο αυτή η Δράση θα αναχαιτίσει τις δικές τους βέβηλες και βλάσφημες αντιδράσεις.
(από το resaltomag.gr)
