οὐ γὰρ δυνάμεθά τι κατὰ τῆς ἀληθείας, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. (Β΄ Κορινθίους 13,8)

25.2.10

ΩΣ ΕΔΩ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Ο αναγνώστης κ. Δ.Μ. μού γράφει:

«Την περασμένη Κυριακή πάρκαρα στο Θησείο για να πάω με την οικογένειά μου να φάω σε εστιατόριο του Ψυρρή και όταν γύρισα, βρήκα το αυτοκίνητό μου ανοιγμένο και όλα λείπανε από μέσα. Ζημιά γύρω στα 1500 ευρώ, και όταν κάλεσα την αστυνομία για το συμβάν, μου ειπε ο αστυνομικός επί λέξει «να μη μπαίνω άλλη φορά μέσα στο κέντρο της Αθήνας»!

Όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μία προσωπική εμπειρία «συνάντησης» με το σκληρό πρόσωπο της εγκληματικότητας που ενέσκηψε στη χώρα μας μετά το 1990 και αποχαλινώθηκε τα τελευταία χρόνια. Θυμάστε τι λέγαμε πριν την Ολυμπιάδα, όταν βλέπαμε τη μαζική εισαγωγή αλλοδαπών εργατών για την ολοκλήρωση των έργων; «Μετά τους αγώνες, τι θα γίνουν όλοι αυτοί; Πώς θα ζήσουν;» Σήμερα, βλέπουμε τα αποτελέσματα.

Μέχρι το 1990, προσωπικά και στον ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό μου κύκλο δεν είχε πέσει ΚΑΝΕΙΣ θύμα και της παραμικρής εγκληματικής πράξης. Από το 1990 μέχρι σήμερα:

- Είχα διάρρηξη στο σπίτι μου με ζημιά 1 εκ. δραχμών. Η αστυνομία μίλησε για «συμμορία αλλοδαπών».
- Μου έκλεψαν το κινητό τηλέφωνο σε λαϊκή αγορά.
- Έκλεψαν το πορτοφόλι του θείου μου σε λεωφορείο.
- Έκλεψαν το πορτοφόλι της μητέρας μου δύο φορές.
- Μου έκλεψαν χρήματα και αντικείμενα από το κατάστημά μου δύο φορές.
- Θείος φίλης μου δολοφονήθηκε από αλλοδαπούς στην Εύβοια για λίγα ευρώ.

Για να μην αναφερθώ στις πάμπολλες περιπτώσεις κλοπών και διαφόρων κακοποιήσεων που μου έχουν αναφέρει φίλοι και γνωστοί.

Αν δεν παρακολουθούσα το «καθημερινό δελτίο εγκληματικότητας», θα νόμιζα ότι η δική μου εμπειρία είναι θέμα συμπτώσεων και κακοτυχίας, που όλα «παραδόξως» άρχισαν να μου συμβαίνουν μετά το 1990. Δεν λέω ότι μέχρι τότε ζούσαμε σε παράδεισο, γιατί είχαμε κι εμείς τα δικά μας «μπουμπούκια». Ήταν όμως μια εγκληματικότητα πολύ πιο περιορισμένη και ήπιας μορφής που σπάνια άγγιζε την καθημερινότητα του απλού πολίτη. Μια επίλυση διαφορών ανθρώπων της νύχτας, για παράδειγμα, ή ένα ενδοοικογενειακό έγκλημα «τιμής», σε καμιά περίπτωση δεν άπειλούσαν το αίσθημα ασφάλειας που δικαιούται να έχει ο κάθε κάτοικος αυτού του τόπου.

Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός ακήρυχτου πολέμου με εκατοντάδες (;) απώλειες – αλήθεια, έχει μετρηθεί ποτέ ο ακριβής αριθμός των θυμάτων, Ελλήνων αλλά και αλλοδαπών; Η πολιτεία δείχνει απρόθυμη ή ανίκανη να μας προστατεύσει, και η ένοπλη αυτοπροστασία-αυτοδικία δεν είναι λύση. Το μόνο που μας απομένει είναι μια παλλαϊκή, εθνική συσπείρωση που θα εκφραστεί με επίμονη πίεση προς τα κόμματα και τα ΜΜΕ: με διοργάνωση συλλαλητηρίων και με μια ασταμάτητη καταιγίδα επιστολών, τηλεφωνημάτων, emails, φαξ κλπ. που θα βροντοφωνάζει και θα προειδοποιεί: ΩΣ ΕΔΩ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!

Γνωμοδότης

Στείλτο τώρα στο FACEBOOK