Όταν θάναι πια πολύ αργά...

Όταν άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι, χάρηκα.
Λέω, θάχω φτηνά εργατικά χέρια, νταντά για τα παιδιά και καμιά γκόμενα στη καβάτζα.

Όταν άρχισαν να κλέβουν και να ληστεύουν, έλεγα:
Ε, αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.

Όταν έγιναν εκατομμύρια, έλεγα:
Δεν πειράζει, ρατσιστής δεν είμαι. Ας φάνε κι αυτοί ένα κομμάτι ψωμί...

Όταν σκότωναν αστυνομικούς, έλεγα:
Τι να κάνουμε; Η δουλειά τους είναι...

Όταν σκότωσαν τη νεαρή πωλήτρια στον Βύρωνα, έλεγα:
Παράπλευρη απώλεια. Άλλωστε, ούτε καν τη γνώριζα.

Όταν βίασαν την 95χρονη γιαγιά στην Κατερίνη, έλεγα:
Εντάξει τώρα. Τάχει φάει τα ψωμιά της.

Όταν σκότωσαν τον 25χρονο υδραυλικό στον Βύρωνα, έλεγα:
Ας πρόσεχε κι αυτός. Τι ήθελε να βρεθεί στη μέση;

Όταν χτύπησαν τον γιο μου για να του πάρουν το κινητό, έλεγα:
Τι να κάνουμε; Παιδιά είναι κι αυτά, και πεινάνε. Θα πάρουμε άλλο.

Όταν μπήκαν στο σπίτι μου να με ληστέψουν και με πυροβόλησαν, είπα:
Τώρα, είναι πια πολύ αργ..................

Στείλτο τώρα στο FACEBOOK