οὐ γὰρ δυνάμεθά τι κατὰ τῆς ἀληθείας, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. (Β΄ Κορινθίους 13,8)

15.2.10

Η "γιατρός των μεταναστών" πέφτει θύμα αλλοδαπών κακοποιών!

Το ακόλουθο περιστατικό το διαβάσαμε στην κυριακάτικη «Καθημερινή» και έχει πρωταγωνίστρια την κα Πίνιου-Καλλή, μια Ελληνίδα γιατρό που ίδρυσε τη ΜΚΟ «Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων» με σκοπό την παροχή βοήθειας σε αλλοδαπούς-θύματα βασανιστηρίων στην πατρίδα τους, που ζητούν άσυλο στη χώρα μας.

Το βράδυ της Κυριακής 31 ιανουαρίου, η κα Πίνιου-Καλλή με μία φίλη της έβγαιναν από ένα γνωστό στέκι του Κεραμεικού, αναζητώντας κάποιο ταξί. Είχε μπει σχεδόν η μισή μέσα στο ταξί, όταν είδε μια ομάδα πέντε ατόμων να πετάγονται από μία γωνία και να έρχονται προς το μέρος της.

«Ήθελαν να μου πάρουν την τσάντα. Ήταν κρεμασμένη όμως στον ώμο μου, οπότε με τράβηξαν κι εμένα κάτω και άρχισαν να με σέρνουν στο οδόστρωμα. Το θέαμα που αντίκρισαν (οι θαμώνες παρακείμενου μπαρ) πρέπει να ήταν τρομακτικό, μια κι επειδή εγώ πέφτοντας από το ταξί πλάκωσα την τσάντα μου, η ομάδα των νεαρών με χτυπούσε ανελέητα στο πρόσωπο, στα πλευρά, σε όλο το σώμα», διηγείται η κα Πίνιου-Καλλή.

«Τους κυνήγησαν, αλλά μου είχαν ήδη αποσπάσει την τσάντα κι έτρεχαν. Δεν τους έπιασαν». Από τις πρώτες στιγμές είχε αντιληφθεί ότι οι δράστες ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ και καθώς παρέμενε αιμόφυρτη στο οδόστρωμα, συνειδητοποιούσε ότι το ψυχολογικό σοκ ήταν μεγαλύτερο και από τον σωματικό πόνο.

«Πρέπει να καταλάβετε ότι για μένα ήταν διπλό το χτύπημα. ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΕΘΗΚΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΠΟΤΕΣ ΤΟΥΣ, να με κλωτσούν. Ένιωσα την τρομακτική βία, αυτή που έχω εκπαιδευθεί να αναγνωρίζω στους άλλους και να προσπαθώ να τη θεραπεύσω».

Την επόμενη κιόλας μέρα, η αστυνομία ειδοποίησε την κα Πίνιου-Καλλή ότι κάποια από τα πράγματά της είχαν βρεθεί τα είχε πάνω του νεαρός Βούλγαρος που είχε συλληφθεί. Δεκαεννιά χρόνων παιδί. «Ελάτε στο τμήμα να καταθέσετε μήνυση», της είπαν.

Τελικά το θύμα της επίθεσης πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο αστυνόμος τη ρώτησε αν θα έκανε μήνυση. Η κα Πίνιου-Καλλή τού απάντησε: «Φυσικά. Θα τον γράψετε όμως σε κάποιο κολέγιο να μάθει γράμματα που δεν ξέρει; Θα του φέρετε ψυχολόγο να καταπραϋνει τις πληγές του; Θα του κόψετε κι έναν κοινωνικό μισθό να μην αναγκάζεται να κλέβει για να ζει;»

«Ε, όχι», απάντησε ο αστυνόμος. «Τότε λυπάμαι, δεν κάνω καμιά μήνυση».

Κατ’ αρχή, θα πρέπει να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας στην καλή γιατρό, κυρίως για το συνειδησιακό πρόβλημα που αντιμετώπισε, γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να σε κακοποιούν εκπρόσωποι μιας ομάδας που υπηρετείς – έστω και αν οι κακοποιοί προφανώς δεν είχαν καμιά σχέση με τους ευεργετηθέντες.

Από την άλλη, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η ουμανιστική αγάπη της κας Πίνιου-Καλλή δεν είναι αρκετή ούτε να βοηθήσει πραγματικά τον νεαρό Βούλγαρο, αλλά ούτε και το κοινωνικό σύνολο από τις κακοποιές του διαθέσεις και πράξεις. Δουλειά της αστυνομίας δεν είναι «να γράφει τους κακοποιούς σε κολέγια» (!), «να τους βρίσκει ψυχολόγους για τις πληγές τους» (όλοι έχουμε από αυτές, αλλά δεν το ρίξαμε στις ληστείες!) και «να τους κόβει κοινωνικούς μισθούς» (από τα λεφτά μας!) για να κάθονται και να μη ληστεύουν τον κόσμο.

Δουλειά της αστυνομίας είναι ΝΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ και να παραδίδει στη Δικαιοσύνη τους κακοποιούς, και όλα τα υπόλοιπα είναι δουλειά των ΜΚΟ και της κας Πίνιου-Καλλή (αν εξακολουθεί να το επιθυμεί), καθώς και της κρατικής κοινωνικής πρόνοιας – στην προκειμένη περίπτωση, της Βουλγαρίας.

Στείλτο τώρα στο FACEBOOK