Προσπαθώντας να συμβάλουμε στον διάλογο για τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, επιλέξαμε μια σειρά κειμένων από το βιβλίο «Ήθος Άηθες» του π. Φιλόθεου Φάρου (εκδόσεις Ακρίτας, 1988). Σήμερα δημοσιεύουμε το πέμπτο και θα ακολουθήσουν τα υπόλοιπα. Μετά την ολοκλήρωση των άρθρων, θα διενεργηθεί δημοσκόπηση για το θέμα."Όταν οι κοσμικοί άρχοντες και οι πολιτικοί εκφράζουν μελοδραματικά την αγανάκτησή τους για το ότι, ενώ υπάρχουν τόσοι φτωχοί άνθρωποι, η Εκκλησία έχει αμύθητα πλούτη, κινούνται συνήθως από το παλιό και επαίσχυντο κίνητρο του Ιούδα του Ισκαριώτη, που, όταν είδε την αμαρτωλή γυναίκα να χύνει το πολύτιμο μύρο στα πόδια του Χριστού, σ’ ένα ξέσπασμα παράφορης αγάπης γι’ αυτόν, διαμαρτυρήθηκε λέγοντας: «διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς; Είπε δε τούτο ουχ ότι περί των πτωχών έμελεν αυτώ, αλλ’ ότι κλέπτης ην, και το γλωσσόμον είχε και τα βαλλόμενα εβάσταζεν» (Ιωάν. 12, 5-6).
Πέρα όμως από τα ιδιοτελή και μικροκομματικά ωφέλη, που προσπαθούν να αποκομίσουν οι πολιτικοί άρχοντες, με όσα λένε και κάνουν σε σχέση με την εκκλησιαστική περιουσία, τα χρησιμοποιούν όλα αυτά κυρίως σαν όπλο με το οποίο επιδιώκουν να υπονομεύσουν το κύρος της και να την εξουθενώσουν, για να μπορέσουν έτσι να την εξουδετερώσουν ευκολότερα.
Έτσι εξηγούνται και οι τρομερές αντιφάσεις τους, που από τη μια κατηγορούν την Εκκλησία για ανεπαρκές κοινωνικό έργο κι από την άλλη αφαιρούν την οικονομική της βάση, για να την απαλλάξουν δήθεν από τις φροντίδες τις οικονομικές, ώστε να μπορεί να ασχοληθεί απερίσπαστη με τα πνευματικά.
Είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο το ότι τέτοιες μανιχαϊστικές απόψεις, που διαχωρίζουν τα ... ανώτερα πνευματικά από τα ... κατώτερα υλικά, ακούγονται από ... προοδευτικά στόματα. Η Εκκλησία του Χριστού πραγματικά θεωρεί τέτοιου είδους διαχωρισμούς σκοταδιστικούς και τους αποκρούει ολοκληρωτικά, γι’ αυτό και αγκαλιάζει και προσπαθεί να αποκαταστήσει στη φυσική της κατάσταση ολόκληρη τη δημιουργία.
Το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο είναι ολοκληρωτικό και η αγάπη της γι’ αυτόν εκφράζεται με φροντίδα για όλες του τις ανάγκες. Οι κοσμικές ιδεολογίες και όχι η Εκκλησία συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε ορισμένες μόνο ανάγκες του ανθρώπου και, αγνοώντας τις υπόλοιπες, τον διαμερισματοποιούν. Η αγάπη του Χριστού, με την οποία η Εκκλησία επιδιώκει τη σωτηρία του ανθρώπου, εκφράζεται με όλα και τα περιλαμβάνει όλα.
Όσοι ζητούν από την Εκκλησία να μην ενδιαφέρεται για οποιεσδήποτε ανθρώπινες ανάγκες και να μην προσπαθεί να ανταποκριθεί σ’ αυτές, ουσιαστικά της ζητούν να μην αγαπά. Όμως τίποτε δεν είναι πιο πνευματικό από την αγάπη της Εκκλησίας, όπως τίποτε δεν είναι πνευματικό χωρίς αυτή την αγάπη.
Όταν όμως ζητούν από την Εκκλησία να ασχολείται μόνο με τα πνευματικά, οι άρχοντες του κόσμου τούτου στην πραγματικότητα της ζητούν να περιορισθεί στις διακοσμητικές ιεροτελεστίες, για να τους αφήσει ελεύθερους να προσπαθήσουν να σώσουν αυτοί τον άνθρωπο και τον κόσμο με τα πολιτικά τους συστήματα, την τεχνοκρατία και τη γραφειοκρατία τους και χωρίς την αγάπη της Εκκλησίας...
...Το νεότερο κράτος επεδίωξε την εξουδετέρωση της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό του χρώμα, έτσι ώστε να έχουν υπονομεύσει την Εκκλησία αποτελεσματικά τόσο το τσαρικό καθεστώς στη Ρωσία και οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όσο οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία και οι αριστεροί στην Ελλάδα."
